افسردگی و بی انگیزه بودن در زندگی

سلام. صبح زیباتون بخیر. ببخشید که میخوام با درددل شروع کنم. مشکل من از لحاظ خیلیها شاید مشکل نباشه ولی من تازگیها دچار افسردگی شدید شدم. یه دختر ۲۱ ساله هستم. الان نزدیک ۵ ساله که سفر نرفتم با خانواده یا بی خانواده. تقریبا همه دوستام متاهلن. اونا هم که مجردن پایه سفر رفتن نیستن و با خانواده خودشون میرن. خانواده ی من نه خودشون میان بریم و نه میذارن خودم برم. تو یه شهر کوچیک زندگی میکنیم که هیچ گونه جا و مکانی برا سرگرمی یه دختر وجود نداره. من انگار یه مرده متحرکم که شبها بیداره روزا خواب. تمام دلخوشی من شده فیلم دیدن. گاهی وقتا اینقدر به پوچی میرسم که به خودکشی فکر میکنم. و هیچ راهی به ذهنم نمیرسه برای گذروندن این زندگی. نگین برو کلاس که همه کلاسای ورزشی و هنری رو امتحان کردم ولی باز هیچ تاثیری نمیذاره وقتی خودم به تنهایی تلاش کنم. خانواده من دلشون مرده. به حرفای منم هیچ اهمیتی نمیدن وقتی باهاشون بحث میکنم فقط و فقط خودم به حد مرگ عصبی میشم. نمیدونم دیگه چیکار باید بکنم که متوجه بشن منم احتیاج دارم به جوونی کردن. با هیچ کس هم هیچ درددلی نمیتونم کنم چون از نظر همه عیب داره که یه دختر بخواد خودش تنها بره مسافرت. و خرج و مخارج زیاد و حوصله و چند تا خانواده خوش گذرون میخواد برای سفر که هیچ کدوم نیست. شما به من بگین باید چیکار کنم؟ روحیه ام  به شدت خرابه و اعصابم به شدت ضعیف شده. مگه من چقدر سن دارم که همش در حال گریه کردن و داد زدن و خودمو زدن هستم. چرا تو جامعه ما هیچ تفریحات مجردی و قانونی و عرفی برا دخترا در نظر گرفته نشده؟ چرا عرف من میگه من باید بشینم به انتظار یه همسر که توقعات روحی منو برآورده کنه؟ من باید بشینم به انتظار اینکه که ازدواج کنم که بتونم یه سفر ساده خارج از استانی برم؟