سلام خدمت شما و ممنون از اينکه مشکل تان را با ما در ميان گذاشتيد،
رابطه شما هيچوقت مثل رابطه خواهران همسرتان با خودشان نخواهد شد! آنها با هم خواهر هستند و شما عروس شان هستيد. متوجه اين تفاوت ها باشيد. بنابراين در اين مورد، نه آنها را سرزشن کنيد و نه خودتان را! هيچکس هيچ ايرادی ندارد.
البته رابطه شما با آنها و همينطور همسرتان با خانواده شما می تواند کاملاً محترمانه و پذيرشی باشد.
اما حمايت بيشتر همسرتان از شما در حضور ديگران و مخصوصاً خانواده های طرفين (همانطور که در پاسخ به پرسش قبلی عرض کردم)، موضوع ديگريست که بايد از طريق گفتگو حلش کنيد. اگر مشکل تان در اين زمينه، بيشتر است، حتماً به مشاور رجوع بفرماييد. با همسرتان گفتگو کنيد (به شکل سازنده) و از او بخواهيد تا تا متوجه اهميت اين چيزها برای شما که از نظر خودش «کم اهميت» يا «ساده» هستند، باشد. نقش همسر شما در مديريت رابطه تان در خانواده خودش و نحوه معرفی کردن شما به آنها، بسيار کليدی است. اما در عين حال، اجازه ندهيد که مشکلات ريز و درشت شما دو نفر با خانواده ها، اصل زندگی مشترک تان را تحت تأثير قرار دهد.
شما با مذاکره با يکديگر و گرفتن مشاوره علمی از روان شناس متخصص می توانيد حد و مرزهايی صحيح و مفيد در روابط تان با خانواده های طرفين بگذاريد، روابط تان را با آنها اصلاح کنيد، انتظارات خودتان را هم تعديل و اصلاح کنيد و به اين ترتيب به عشق و آرامش بيشتری در زندگی مشترک برسيد.
ضمناً به طور کلی، هر وقت چند نفر به هر دليلی نمی خواهند به شما نزديک شوند (اگر واقعاً از همه مهارت های اجتماعی تان استفاده کرده ايد و نتيجه ای نگرفته ايد ...) به خواسته آنها احترام بگذاريد. از چنين وضعيتی هرگز نمی توان برعليه «خود» يا حتی آنها نتيجه گيری کرد. به خودتان و نيازهای خودتان توجه بيشتری داشته باشيد.
درباره مقوله عزت نفس مطالعه کنيد.
مشاوره حرفه ای بگيريد.
موفق باشيد.
تجربه شما
اولین نفری باشید که نظر میدهید