اختلال آسپرگر و عدم صمیمیت با خانواده

من تازه وارد ۱۸ سال شدم و دو ماهه فهمیدم آسپرگر دارم تلفنی با چند تا مشاور صحبت کردم و تو همین سایت هم به مشاور پیام دادم و گفتند که رفتاراتت مشابه افراد آسپرگر اما باید پیش روانپزشک بری قبلا پیش مشاور حضوری هم رفتم که گفتند مشابه هست و باید پیش روانپزشک بری اما موضوع اینه که من با خانواده ام در مورد این موضوع صحبت چندانی نکردم فقط به مادرم گفتم که مشاور بهم گفته رفتاراتت مثل رفتار وسواسی ات یا حرکات کلیشه ات به خاطر آسپرگر هست اما نگفتم که آسپرگر طیف خفیفی از اوتیسم هست مادرم فکر میکنه آسپرگر یه اختلالی هست مثل افسردگی برای مثال ، که میتونه برای همیشه درمان بشه یعنی من برای همیشه رفتار وسواسیم مثل هزار بار هر روز به اهنگ های یکسان که بیشتر اپرا یا موزیک های آوادار هستند رو کنار بذارم و تبدیل به یه دختر معمولی و درسخون تر بشم اما دو ساله که رفتار وسواسی ام به خاطر اضطراب از نزدیک شدن به کنکور بیشتر شده و من به جای درس خوندن این اضطراب رو با موزیک گوش کردن رفع میکنم فکر میکنم اگه برم پیش روانپزشک و دکتر به مامانم بگه اسپرگر چی هست مامانم باور نکنه چون معمولا بهم میگه تو مدام میری تو اینترنت و این چیزا رو به خودت نسبت میدی یا حالا که فهمیدی مشکلت چیه باید خودت رفعش کنی اما من تنهایی نمیتونم من میخوام کل خانواده ام منو بشناسن این اختلال رو بشناسن و باورم داشته باشن از کودکی تا حالا مدام میشنیدم دیگران بهم میگن تو بی احساسی من هیچوقت مادرم رو هنگام ناراحتی ها دلداری ندارم مثلا یه ماه پیش دایی ام مرد اما من دوست نداشتم تو مراسم شرکت کنم و کسی رو دلداری ندادم احساسات شدید دیگران مثل گریه و صدای بلند من رو مضطرب میکنه آخه من چطوری دلیل این رفتاراتم رو به خانواده ام توضیح بدم خانواده ام البته افراد تحصیلکرده و خوبی اند اما نمیخوان قبول کنند من مشکل دارم و انتظار دارند خودم تنها خودم رو تو زندگی جلو ببرم