ترس از آينده و از هم پاشيدن زندگی

با سلام 

من ٥ساله كه ازدواج كردم. با همسرم ٢سال رابطه آشنايى داشتيم و فقط در حد ارتباط تلفنى و ديدار بود و با نظارت خانواده ها. قبل از همسرم با هيچ كس ارتباط نداشتم و همسرم اولين مرد زندگى من بود. بعد از ١سال نامزدى با هم ازدواج كرديم و زندگى لبريز از عشق و آرامش دارم و همسرم فرد نمونه در فاميل هستن و واقعا عاشقانه منو دوست داره منم همچنين

تقريبا ٣ سال پيش زمانى كه دانشجو بودم يكى از همكلاسى هاى مرد كلاسمون با من و جمعى از دوستانم كه باهم منتظر كلاس بوديم در حال صحبت بود كه به طور اتفاقى يک لحظه حس عجيبى رو تجربه كردم عذاب وجدان شديد از اينكه چرا من متاهل هستم با يک مرد مجرد حرف ميزنم و ميخندم. لازم به ذكر هست كه اصلا رفتار اون آقا زشت و خطاب به من نبود و با جمع حرف ميزد 

اين حس باعث شد كه نگرانى هايى رو تجربه كنم كه تا آن زمان اصلا حس نكرده بودم و من مدتى كارم گريه بود احساس گناه و همسرم هم در جريان بودن و فقط دلدارى ميدادند و پشتيبانى ام ميكردند ولى اين احساس باعث شد حتى من مدتى از احساس گناه با همسرم هم نزديكى نداشته باشم ولى بعد از ٤ ماه اذيت و گريه كم كم اين حس رو از خودم دور كردم

متاسفانه بعد از سالها دوباره اون حس عجيب و آزار دهنده اين بار به شكل نگرانى از اينكه شايد من يک روز كس ديگرى رو دوست داشته باشم و همسرم كه عزيزترين فرد زندگيم هست رو به خاطر اون از دست بدم و زندگى ام رو از هم بپاشم تمام فكرم رو مشغول كرده و چند ماهه درگير اين افكارم

لازم به ذكر هست كه من شديدا به همسرم وابسته ام و حتى دورى چند ساعته ايشون رو به خاطر كار هم نميتونم تحمل كنم و بدون اون نميتونم يک روز رو هم سپرى كنم

سوال من اينه كه اين حس ها چرا مياد سراغم در حالى كه زندگى سرشار از عشق و احترام دارم؟

چطور ميتونم اين حس عجيب رو از خودم دور كنم؟

لطفا كمكم كنيد دارم ديوانه ميشم و حس ميكنم بيمارى روانى دارم كه با وجود اين زندگى كه هديه خدا به من هست اين افكار مياد سراغم

آيا من بيمارى پانيک دارم؟