مشکلات رفتاری دختر 2ساله و نیمه ام

با عرض سلام و وقت به خیر:

دوست عزیز با توجه به توضیح مختصری از ارتباطتان با فرزندتان می توان احتمال داد که مشکلات خواب فرزندتان به دلیل اضطراب و حتی اضطراب جدایی باشد در این زمینه پیشنهاد می کنم از تکنیک زمان کیفی استفاده کنید:

زمان کیفی به زمان مشخصی در روز گفته می شود که صرف بازی و ارتباط بین والد و کودک می شود.

باید و نباید های زمان کیفی:

_مدت آن از۱۵ تا ۳۰ دقیقه می تواند متغیر باشد.

_هر روز و در ساعت مشخصی اجرا شود.

_ترجیحا بین یک والد و کودک اجرا شود، در صورت تمایل کودک می توان از والد دیگر هم دعوت کرد اما خواهر و برادرهای دیگر نه.(در شرایطی که ارتباط کودک فقط با یکی از والدین آسیب دیده  زمان کیفی با هر یک از والدین به صورت جداگانه اجرا می شود.)

_همان طور که از اسم این تکنیک مشخص است کودک باید طی آن کیف کند،پس به آن بازی یا فعالیتی بپردازید که کودک دوست دارد و به همان شیوه ای که او می خواهد (به شرط آن که مخرب و آسیب زا نباشد).

_والدین اجازه ندارند از زمان کیفی به عنوان وسیله ای برای تنبیه یا تربیت کودک استفاده کنند،مثلا: ((چون امروز دیوار ها رو خط خطی کردی از زمان کیفی خبری نیست))

_تنها در صورتی این برنامه حذف می شود که کودک طی اجرای آن به رفتارهای مخرب دست بزند، در آن صورت  می توانید به او بگویید: فکر کنم دوست نداری امروز با هم زمان کیفی داشته باشیم ،پس انجامش نمی دیم، و محل را ترک کنید.

_طی اجرای برنامه تمام فکرها، برنامه ها، و کارها را متوقف کنید و فقط با کودک باشید.(در حین اجرای زمان کیفی پاسخ به تلفن،چک کردن موبایل،پاسخ به زنگ درب منزل،سر زدن به قابلمه ی روی گاز، فکر کردن و.... هر کاری غیر از بازی با کودک ممنوع است)

_در ضمن حتما از کلمه ی زمان کیفی استفاده کنید و کودک را متوجه روند برنامه کنید.

در شرایطی که ارتباطات خیلی آسیب دیده در ابتدا و روزهای آغازین برنامه ،شاید فرزندتان برای همکاری و درگیر شدن در این تعامل مقاومت کند. در این شرایط صبوری کنید حتی اگر خیلی مقاومت کرد مدت زمان را کاهش دهید و فقط کنارش حضور داشته باشید. کم کم و به مرور زمان حضورتان را پر رنگ کنید. در این صورت تغییر رفتار او را هم مشاهده خواهید کرد. و روزهایی فرا می رسند که خود کودک از شما تقاضای زمان کیفی می کند.

نکته دوم این که، زمان کیفی محدودیت سنی ندارد. شما حتی با نوجوان 18 ساله تان هم می توانید این تکنیک را اجرا کنید .با این تفاوت که در این زمان احتمالا با هم توپ بازی و خاله بازی و... انجام نمی دهید. شاید در این زمان بیشتر(( با هم صحبت کردن)) را جایگزین می کنید

در این زمینه کتاب (10 اصل ثابت فرزند پروری) نوشته ی (لارنس اشتاینبرگ) انتشارات رشد را مطالعه کنید. در نهایت به روانشناس کودک مراجعه کنید.

در مورد آموزش کنترل ادرار هم به این نکات توجه کنید:

موارد زیر نشانه های آملدگی کودک هستند که والدین با شناخت آنها می توانند بفهمند چه موقع باید آموزش دستشویی رفتن را برای کودکشان شروع کنند:

_ کودکتان حداقل یک بار به مدت دو ساعت در روز خودش را خیس نمی کند. این علامت نشان می دهد که او می تواند ادرارش را در مثانه نگه دارد.

_ متوجه شده اید که کودکتان هنگام بازی مدتی صبر می کند تا ادرار یا مدفوع کند.این به شما می گوید که کودک نسبت به زمان دفع آگاه است.وول خوردن، دفع باد و ساکت شدن نیز می تواند نشانه ی نزدیک بودن وقت دستشویی رفتن باشد.

_ کودکتان دستورات ساده را متوجه می شود و آنها را اجرا می کند و می تواند به شما بگوید چه موقع باید پوشکش عوض شود.(این بدان معنی نیست که او همیشه راغب به تعویض پوشک است!) شما هم سعی کنید برای صحبت با او از دستورات ساده استفاده کنید و لغاتی را به کار برید که در جمعی که دیگران حضور دارند نیز قابل استفاده باشند.

_ کودک شما بیشتر رفتارهای بزرگسالان را تقلید می کند، مثلا می خواهد دندانهایش را مسواک کند یا می خواهد چنگال به دست بگیرد.یاد گرفته است خودش لباس بپوشد یا آنها را در بیاورد.

_ برای انجام کارها وابستگی کمتری به دیگران دارد و سعی می کند خودش کارهایش را انجام دهد.

_ کودکتان قادر است برای مدت سه تا پنج دقیقه در حالی که برایش داستان می خوانید یا با او صحبت می کنید در یک جا بنشیند.

_ کودکتان بیشتر دوست دارد شورت بپوشد تا پوشک شود.

_ قبل از این که در پوشکش ادرار یا مدفئع کند شما را آگاه می کند.

_ پاکیزگی و خشک بودن را ترجیح می دهد.

_ کودکتان دوره ی پر تنش و تندخویی نوپایی را از سر گذرانده است.

_ والدین باید به خاطر داشته باشند اغلب کودکان نوپا در سال دوم زندگی در مقابل فعالیتهایی که قبلا دوست داشته اند مقاومت می کنند.اگر کودکی که به طور معمول از لگن استفاده می کرد حالا از آن امتناع می کند، پدر و مادر نباید به وی فشار بیاورند و او را مجبور به استفاده از لگن کنند.اگر والدین بیشتر فشار بیاورند و عصبانی شوند کودک بیشتر لج می کند.

_ همچنین در زمان آموزش بهتر است به جای این که از کودک بپرسیم (( دوست داری دستشویی بروی؟ )) به او بگوییم (( وقت رفتن به دستشویی است )).

_ والدین بهتر است بدانند کودک هرگز دوست ندارد به خاطر دستشویی رفتن دست از بازی کردن بردارد.کودک سه ساله ای که با داشتن پوشک راحت است فکر می کند نشستن روی لگن به اندازه ی بازی لذت بخش نیست.

_ آغاز آموزش دستشویی رفتن در هر سنی بستگی به این دارد که چقدر کودک خود را می شناسید.اما نباید منتظر بمانید تا کودکتان برای شما تصمیم بگیرد.اگر بخواهید منتظر شوید تا کودک خودش برای دستشویی رفتن تصمیم بگیرد احتمالا باید مدتها منتظر بمانید.

_ به تفاوتهای سرشتی توجه داشته باشید:

الف) سطح فعالیت: کودک فعال در سنین پایین تر معمولا علاقه چندانی به نشستن روی لگن ندارد.کودکی که بیشتر دوست دارد بدود، نشستن برای او خوشایند نیست.بنابر این اگر کودکتان فکر می کند ایستادن روی صندلی لگن دار لذت بخش تر است و شما می بینید با خواندن شعر و داستان هم کودکتان روی لگن زود احساس خستگی می کند، بهتر است آموزش دستشویی رفتن را به آینده موکول کنید.

ب) نظم و ترتیب: یکی دیگر از خصوصیات ذاتی کودک نظم و ترتیب داشتن در کارها است.الگوهای غذا خوردن، خوابیدن و دستشویی رفتن در بعضی از کودکان قابل پیش بینی است .ولی برخی دیگر این گونه نیستند. والدین کودکانی که نظم خاصی در کارشان است راحت تر می توانند به کودک خود آموزش دهند زیرا کودک برنامه ی مشخصی دارد و احتمال آنکه هر روز سر ساعت خاصی مدفوع داشته باشد بیشتر است.

ج)ظرفیت توجه: در آغاز، آموزش کودکانی که فراخنای توجه طولانی تری دارند راحت تر است.آنها می توانند توجه خود را به علت استفاده از لگن محدود کنند و صداها واشیای اطراف موجب پرت شدن حواس آنها نمی شود.همین کودک به راحتی هم می تواند سرگرم کارهایی مانند درست کردن پازل ، فعالیت هنری ، کندن چاله و... شود.وقتی او سرگرم کاری است تغییر مسیر توجه او کار سختی است،در نتیجه خیلی ممکن است بدون آنکه متوجه شود خودش را خیس کند.

د) تنش و تند خویی: کودک پر تنش معمولا در مورد هر چیزی تند خویی می کند.وقتی او عصبانی و خشمگین است والدین هم نگران پایان نگرفتن خشم او می شوند.آموزش دستشویی رفتن به یک کودک تندخو زمان و انرژی بیشتری می برد، بنابر این باید آرام بود و از جر و بحث بی مورد پرهیز کرد.

ه) حساسیت: بعضی از کودکان به بدن خود بسیار حساس هستند و برخی دیگر خیر.کودکانی که حساسیت کمتری دارند وقتی زمین می خورند اغلب گریه نمی کنند، گرم یا سرد بودن غذا و یا هوا برایشان مهم نیست.گاهی آنها متوجه گرسنگی و تشنگی خود نمی شوند.این کودکان ممکن است بسیاری اوقات متوجه احساس دفع نشوند و نسبت به کودکان معمولی بیشتر نیاز به یاد آوری داشته باشند.

در این زمینه کتاب کلیدهای آموزش دستشویی رفتن به کودکان را مطالعه کنید نوشته ی دکتر مگ زوبی .

سربلند باشید مثل شمشاد