وابستگی شدید کودک به مادر و بیتابی از مالاقات با پدر

با عرض سلام و وقت به خیر:

قبل از هر چیز باید به شما دوست عزیز بگویم که: (( به جای آن که به فکر کم کردن ساعات ملاقات کودک با پدرش باشید به فکر کم کردن احساس نگرانی و اضطراب وی باشید.))

شاید خواندن این مطلب آن هم در ابتدای نامه ی بنده چندان خوشایندتان نباشد اما این واقعیتیست که وجود دارد، تا زمانیکه ملاقات با پدرآسیب زا نیست و پدر فرد آسیب زننده ای نیست شما اجازه ی گرفتن حق ملاقات با فرزندش ، از او را ندارید.

آرامش داشته باشید، با خودتان صادق باشید و صادقانه باخودتان خلوت کنید....بعد به این سئوال فکر کنید که: 

آیا درصدی از نگرانی فرزندتان از ملاقات با پدر، نگرانی و اضطراب شما از این ملاقات ها نیست که خواسته یا ناخواسته به او سرایت داده اید؟!

در مورد نگرانی اش از این ملاقات به او احساس آرامش دهید، طبیعی است که او از ملاقات به صورت تنها و آن هم طولانی با کسی که چندان نمی شناسدش احساس نگرانی کند، به او اطمینان خاطر دهید که این فرد پدر توست و تو را دوست دارد و هیچ آسیبی به تو نمی زند. شاید همسر سابقتان در نظر شما فرد خوبی نبوده و نیست اما همواره به خاطر داشته باشید که اگر او بدترین فرد دنیا هم باشد برای دختر شما پدر است و هیچ چیز نمی تواند منکر این احساس شود. بچه های طلاق همواره باید بدانند اگر که پدر و مادرشان نتوانستند با هم زندگی کنند به معنی بد بودن هیچ یک نیست بلکه هر یک به تنهایی افراد خوبی هستند اما ترکیبشان ترکیب خوب و درستی نبوده و آنها اجازه دارند هر دو والد را بدون احساس شرم و گناه دوست داشته باشند.

در زمینه ی اضطراب های او از جدایی از شما باید هر چه زودتر اقدام کنید. قبل از هر چیز لازم است قاطع باشید و از گریه و قشقرق و... نترسید .دور کردن را از زمان های کم شروع کنید مثلا نیم ساعت برای این که او این زمان را بتواند درک و پیش بینی کند از ساعت شنی استفاده کنید و بعد از بازگشتتان حتما او را تشویق کنید و جایزه ی کوچکی به او بدهید. کم کم زمان را طولانی تر کنید. اگر موفقیت آمیز نبود از روانشناس کودک کمک بگیرید.

سربلند باشید مثل شمشاد