سردرگمی در زندگی مشترک

سلام پیشاپیش بابت وقتی که میذارید ممنون 

 خیلی سردرگمم و کلافه دارم دیوونه میشم...

۲۶ سالمه و تقریبا چهارسالی میشه ازدواج کردیم اول اینکه بگم قبلش پنج سالی به یکی از آشناها علاقه مند بودم، پسر نجیب و پاکی بودن از همه نظر مورد اعتمادم بودن اما این علاقه یه طرفه بود شایدم دو طرفه ولی فقط خودم ازش خبر داشتم بنا به دلایلی کم آوردم و تصمیم به ازدواج گرفتم تا بله رو به شوهرم گفتم مراحل مختلفیو سپری کردم از اول همش دو دل بودم و ترس داشتم و توان ابراز علاقه نداشتم و فقط با عقل جلو میرفتم چندین بار حرف از بهم زدن نامزدی رو کشیدم با کوچیکترین بهانه ای مث اینکه اصلا رفتاراش پخته و سنجیده نبود مثلا به شوخی تو دوران آشنایی میگفت سیگار میکشم، نماز نمیخونم چیزایی که میدونست خط قرمزای منه با این استدلالش که چون من اقوام درجه یکم خودت باید بشناسیم من شوخی میکنم 

میدونستم قبلش دوست دختر داشته گفتم دوران مجردی اختیار خودت بودی ازش قول گرفتم که درست رفتار کنه 

با اصرار از جانب شوهرم و ابراز محبتاش و راهنمایی های خانوادم رابطه رو ادامه دادم 

عقد کردیم یه مدت بعد از عقد قبل از عروسی یه عمل داشت گوشیش شارژ نداشت گوشیا رو عوض کردیم توش متوجه شدم به یه دختره پیام داده یه دختر غیر از اونی که من میدونستم دوست دخترشه که خانومی عمل دارم چرا جواب نمیدی دعام کن و حلال کن یه سری پیامای دیگه حول و حوشش

بماند چه جنگ اعصابی داشتیم و چه دعواها و چه بحث هایی شد با پدر و مادرش و چشم گریون اومد عذرخواهی که هیچی بینشون نبوده حتی نه تماس تلفنی داشتن و نه دیدنی بوده تا به اون زمان فقط شیطنت پیامکی دوران مجردی بوده الان یادش افتاده پیام داده و به اصطلاح خودش مث خواهر برام بوده 

اما این اتفاق همانا و فروریختن برج اعتماد منم همانا منم چون همه کارای عروسیو کرده بودیم حتی لباس و کارت عروسی آماده بود مجبور به بخشش و ادامه رابطه شدم 

تو دوران بعد عروسیم چند بار بخاطر عکس و کلیپ ناجور چند دعوا بد داشتیم خیلی بد

که بعد همون اوایل دیگه هیچ کدومو تکرار نکرد یا حداقل من دیگه ندیدم بهم محبت زیاد میکنه تو کارا کمک حالمه از ظرف شستن بگیرید تا لباس شستن خیلی کارای دیگه پولشو کلا در اختیارم میذاره خیلی دوستم داره اما همچنان با کوچیکترین چیزی بهش شک دارم حس بد میاد تو دلم فکرش کنید امروز بعد چهار سال کلمه خانومی رو از جایی شنیدم کل اتفاق عقد رو آوردم جلو چشمش ک برای نامحرم و غریبه کلمه خانومی خرج میکردی اما برای زنت ارزش قائل نبودی دفعه اولمم نیس تیکه میندازم حس میکنم اون لحظه ازش واقعا متنفرم دلم میخواد ازش حتی جدا بشم  

شدیدا اینجوریم که یه لحظه احساس خوشبختی میکنم باهاش و لحظه بعد به فاصله کوچیکترین زمان ممکن احساس بدبختی و بیچارگی میکنم حتی دلم طلاق میخواد بعد عذاب وجدان می گیرم خود خوری میکنم و به دنبالش محبت کردن به شوهرم بخاطر عذاب وجدانام

 همیشه هم به گوشیش و نگاهاش به بیرون حساس و وسواسم 

اینم بگم شوهرم دو سال بزرگترمه به واسطه شغلش اغلب اوقاتم از هم دوریم بارداریمو بیشترش تنهایی گذروندم زایمانمم همینطور حتی تا سه ماه بعد زایمانم پیشم نبود بخاطر شغلش بیشتر پیش خانواده خودمم 

خیلی وابسته به خانوادمم خییییییلی جوری که نمیتونم دل بکنمو به شهر محل کار شوهرم برم،  از طرفیم به شوهرم خیلی حساس شدم به زن داداشش که زنگ میزنهم حسودی میکنم چرا بهش زنگ میزنی با اینکه خودم مث چشمام به جاریم اعتماد دارمو دوستش دارم اما حسودی میکنم میریم بیرون اگه متوجه نگاهش به کسی بشم حالم بد میشه الان پسرم شش ماهشه و من بدتر قبل شدم حوصله انجام هیچ کاریو هم ندارم هر تصمیمی که میگیرم عملی نشده رها میشه اینجام دلم پیش شوهرمه پیش شوهرم میرم دلم پیش خانوادمه واقعا نمیدونم چی از این زندگی میخوام دو سال پیش چند بار حمله پانیک بهم دست داد مردمو زنده شدم و همچنان حس میکنم مستعدشم

قبلا ایمانم خیلی قوی بود اونو هم انگاری یه جورایی از دس دادم 

احساس میکنم دو شخصیت توی وجودم هست و من مدام در حال جنگ بین احساسای متضاد درونم هستم 

زود جوش میارم و عصبی میشم و زود فروکش میکنم 

تو عصبانیت هم غیر قابل کنترل هستم حرفایی میزنم که واقعا وحشتناکه 

هیچکی جز عزیزام از این روی سکه من خبر ندارن همه منو به ادب، وقار و حیا میشناسن 

چند ساله زندگیمو تباه کردم خواهش میکنم راهنمایی کنید