سلام و عرض ادب خدمت مشاوران نی نی سایت عزیز، سوالم اینه که من شاغلم تحصیلاتم کارشناسی ارشد هست و شش سالی هست شاغلم، بنده خبرنگارم و تو خبرگزاری کار میکنم ساعت کارم 8/5 صبح تا 4/5 ظهره حقوق خوبی دارم و از کارم راضیم و بسیار موفقم و تازگی ارتقا گرفتم مشکلم اینه که یه دختر سه ساله دارم تا 18 ماهگی پیش خواهرم بودن و بعدش تا الان پرستار داشتن مهد اصلا دوس ندارن و من هم دوست ندارم بره چون مدتی یه مهد رفت به شدت پرخاشگر شد از دعوای زیاد بچه ها و خودشم دوس نداشت مریضی تو مهد و تربیت های مختلف هم بخشی از دلایلم هستن خلاصه پرستارشو دوست داره ولی به تازگی این طور شده که بهونه نبودنم رو میگیره و میگه چرا میری سرکار دخترم شخصیتا خیلی حساس و عاطفی هستن از طرفی همسرم هم کارمندن و درآمد ایشون به تنهایی فقط کفاف یک ماهمون رو میده و واقعا نمی تونیم هیچ پس اندازی داشته باشیم خونه نداریم مستاجریم و بدون پس انداز با این رشد قیمت ها نمی شه به یک حقوق اکتفا کرد از طرف دیگه خودم به خاطر مشکلات زیاد تو خونه پدری عصبی و کم صبرم و دیگه صبوری گذشته رو ندارم میترسم بدون کارم بدتر هم بشم و نتونمبا بچم خوب رفتار کنم در کل همه اینا باعث شده بین رها کردن شغلم و نکردنش مردد شدم چون قلبا دوس دارم کنار دخترم باشم نمیخام ضربه ای روحی بخوره چون مادرش نبوده هرچند خیلی بهش محبت میکنم اما باز از پیامدای این نبودن ها میترسم دخترم رشدش کمه قدش کمی کوتاهه و وزنشم یکم کمه و مدام خودمو مقصر میدونم فک میکنم شاید چون خودم نیستم بالا سرش این طوره خلاصه این که مدام جنگ فکری دارم هم ناراحتم که تنهاش میازرم هم نمیتونم بی خیال نیاز مالی بشم نمی دونم آینده چی پیش میاره و میگم لااقل یه سقف بالاسرش جور کنم و یه زندگی خوب داشته باشه شوهرم خیلی اهل تکاپو برای پول نیست و نمی تونم بشینم به این امید که هر طور شده جور میکنه چون خیلی قانعه به همون درآمد ولو کم حالا کمک فکری میخام که چه کنم کارم رو ول کنم با علم به این که بی پولی یا رفاه کمتر ممکنه رو همه ما تاثیر بزاره و بحث ها رو بیشتر کنه یا کارم رو کنم با دوری دخترم و .... لطفا بهم کمک فکری بدین خیلی ناراحتم ممنونم
تجربه شما
اولین نفری باشید که نظر میدهید