گریه کودک 2 ساله

سلام
با توجه به توضیحاتی که دادید بعضی از رفتارای كودك شما كاملاً طبيعيه .مثلا حس تملك در كودك دو ساله بسيار زیاده. كودك در اين سن احساس مي كنه هر چيزي كه در اطرافشه به اون تعلق داره یا هر کاری که بخواد باید انجام بشه براش.
اگه شما به دلائلي خواستشو برآورده نکنید بيشتر پافشاري مي كنه و شما هنوز مقاومت مي كنيد. اما وقتی شروع به گريه كردن و جيغ زدن کرد و شدت رفتارش زیاد شد، شما يه دفعه از موضع خودتون عقب نشيني مي كنيد و مجبور مي شید كاري رو بكنيد كه بهش راضي نيستيد. در این حالت كودكتون از رفتار شما ياد مي گيره كه هر چيزي رو مي تونه با پافشاري، گريه و جيغ زدن بدست بیاره. اما اگه براي چند بار اين رفتار رو ناديده مي‌گرفتيد و با رفتار و توجه خودتون رفتارشو تقويت نمي‌كرديد، خود به خود رفتارش به سمت خاموشي میرفت. هر چه سن كودك شما افزايش پيدا كنه نياز به اقتدار و جديت بيشتري احساس مي شه و بايد با جديت با كودكتون رفتار كنيد. بايد بدونه که شما در برابر رفتارهاي نادرستش واكنش مناسب نشون مي دید و نمي تونه با رفتارهاي خودش به شما جهت بده.
مهم ترين كاری که باید انجام بدید بر قرار كردن ارتباط عاطفي با كودكتونه .با كيفيت ترين زماني رو كه در اون حوصله ارتباط و بازي با كودكتون رو داريد انتخاب كنيد. باهاش حرف بزنید و همراهش بازي مورد علاقه شو رو انجام بدید. زماني كه كودكتون شروع به گریه مي کنه، صبور باشید و از كوره در نريد. با آرامش باهاش صحبت كنيد و بهش بگيد چطوری براي به دست اوردن خواسته هاش بايد عمل كنه. گاهی باید در مقابل بعضی از رفتارها و واكنش هاش بي تفاوت باشيد تا اون رفتار خاموش بشه؛ چون توجّه شما خود به خود باعث تقويت رفتارش میشه به عنوان مثال وقتي كودكتون مي بينه که شما در برابر گریه کردنش آشفته میشيد، تازه ياد مي گيره كه براي آشفته شدن شما بايد چی کار كنه. سعي کنید بعضی اوقات از روش محروم سازي به جاي تنبيه كلامي و رفتاري براي كاهش رفتار نادرستش استفاده کنید. به اين صورت كه پس از اقدام به گریه کردن بهش اجازه نديد با اسباب بازي مورد علاقه ش، بازي کنه یا فعالیتی رو که دوست داره انجام بده و بهش توضيح بديد كه چرا اونو محروم كرديد.
با توجه به سن پسر شما باید بگم که بیشتر بچه ها در این سن به دلایل مختلف مقاومت و لجبازی دارن که گاهی اینو در قالب گریه و نا آرامی نشون می دن. نا آرامی و گریه زیاد ممکنه دلایل مختلفی داشته باشه مثل ترس از مورد توجه قرار نگرفتن و ناکامی. با توجه به مثال هایی که زدید به نظر میرسه که کودک شما دررفتارهایش به نوعی بهانه گیری و کج خلقی داره و ترس از مورد توجه کافی قرار نگرقتن از طرف شما یا نزدیکان باعث گریه های مداومش میشه.
پیشنهاد می کنم که سعی کنید در این مواقع آرامش خودتونو حفظ کنید و سعی کنید با کودک خودتون همدلی کنید و در حقیقیت اجازه بدید که به زبون خودش از چیزی که ناراحته بگه. با آرامش ازش بخواید که ناراحتی خودشو برای شما توضیح بده.سعی کنید در تمام شرایط توجه مداوم بی قید و شرط به او داشته باشید.تا 5 سالگی بچه شما به توجه مثبت کامل و بی قید و شرط شما نیاز داره، چون با توانایی‌ها و امکانات کمی به دنیا میاد و به مراقبت زیاد و شدیدی نیاز داره. اما به این معنا نیست که در مقابل تمام خواسته های کودکتون تسلیم بشید و به هر شکلی خواسته هاشو برآورده کنید. شرایطی که باعث این رفتارهاش می شه رو بررسی کنید، مثلا آیا برای مدت طولانی بهش بی توجه بودید و او برای جلب نظر شما، این واکنش رو نشون می دهه؟! و یا اینکه شرایط جسمیش خوبه؟ بهتره عوامل موثر بر این رفتار رو شناسایی و رفع کنید. بدونید که دلخوری ناشی از کم توجهی شما باعث بروز این رفتارها میشه پس تا جایی که میتونید بهش توجه و محبت بدید.
شاد و موفق باشید