خیلی ممنون میشم لطفا فقط سرکار خانم مجرب مشاوره بدهند

گذشته سیاه و تنهایی واقعا داره اذیتم میکنه...

سلام خدمت خانم مجرب توانمند.من ۳۲ سالمه و ۱۲ ساله ازدواج کردم اومدم تهران.فرزند آخر هستم.با ۲خواهر و ۱برادر.کودکی خوبی داشتم ولی از وقتی خواهرام و برادرام ازدواج کردن مادرم تمام توجهش رو داد به اونا (از ۱۰سالگی به بعد من)و من علنا آشپز عروس و داماد هامون و پرستار بچه هاشون بودم.ذره ذره علاعم افسردگیم شروع شد که با مسکن های الکی مثل دوست پسر گرفتن های زیاد تو سن کم و ... حال خودمو بهتر میکردم.۱۷سالگی ب اصرار مادرم نامزد کردم.وارد خانواده ای شدم که فامیل بودن و هرکسی میشنید باور نمیکرد اونقدددرررر که به وحشی گری و کینه ورزی و.... معروف بودن.همسرم اونموقع دانشجو بود و پر از خلق و خوی وحشی گری.من که انگار عادت کرده بودم به بزرگ کردن و تیمار کردن و سرویس دادن و پرستار بودن شروع کردم به حمایت کردن نامزدم.از هر نظر.مشاوره بهش میدادم.سنگ صبورش بودم.آرومش میکردم.گاهی رامش میکردم.اونقدرر که با دوست و همکار و ... دعوا داشت.بعد مخالفتای زیاد با ازدواجمون خانوادش و بی پولی و بدختی زیاد با خفت عروسی کردیم و اومدیم تهران.شهر همسرم.همه میگفتن انگار دخترشون بیوه بود و حرف هااااا که نشنیدم.تازه اول بدبختیامون بود.بی پولی.صبوری بیش از حد من.اذیتای خانوادش.بی مهری مادرم.و هزارتا چیز دیگه.۱۰ شب میخوابیدم تا ۳بعدازظهر فردا.۱سال تمام کارم بود خواب و فقط خواب.جواب کنکور اومد و پرستاری قبول شدم.یه پام دانشگاه بود یه پام کاراموزی رایگان (حمالی) که زودتر به درامد برسم.ولی خب افسردگی دست از سرم برنمیداشت.حالا حساب کنید سالها ما با کسی رفت و آمد نداشتیم.تنهای تنها.از طرف خانواده همسرم تحریم بودیم.و سالی یکبار من شهرستان خونه پدرم که ۹۰۰ کیلومتر راهه میرفتم.خلاصه ک درسم تموم شد ۶ترمه و سرکار رفتم و ماشین پراید و خونه ۳۵متری جنوب شهر خریدیم.ولی خب افسردگیم کار خودشو کرد و بعد ۳سال کار کردن خودم باعث اخراج خودم از کارم شدم.انقدر که ساده بودم و مثل کودکیم بازی میخوردم.مثل بچگیام که دامادامون بازیم میدادن و گولم میزدن و من لباساشون اتو میکردم.خونه هاشونو جارو میکردم.و من از ترس مادرم بهشون نه نمیگفتم.انگار ب مامانم باج میدادم ک اذیتم نکنه.باهمکارامم همونکارارو میکردم.و بعد اخراج دیگه جرات نکردم برگردم سرکار.بچه دار شدم و الان دخترم۵سالشه.افسردگیم تو بارداری به حد جنون رسید و دکتر ب من و شوهرم تو شیردهیم دارو داد.حالا من بهتر شدم و این گذشته سیاهم هر لحظه جلو چشممه و مشکل بعدی ۱۲ سال تنهاییمونه که دلم واسه خودم و دخترم میسوزه

نه دوستی

نه فامیلی

خانواده شوهرمم که تو این ۱۲ سال شاید ۶ماه با ما دوست بودن 

چندبار سعی کردیم دوست پیداکنیم ولی تهران واقعا هرکسی خودش،دوست و آشنا واسه رفت و آمد داره

دخترم که مهد میره ولی خب فقط روزی ۳ساعته.

پولدار هم نیستیم که بیرون خوش بگذرونیم

۱۵م حقوق شوهرمه که ۱۱م قسط میدیم...