سلام خانم دشتی بزرگوار من 28 سالمه.شوهرم30 سال. با دوران عقدمون الان 6 ساله که ازدواج کردیم . فامیل

سلام خانم دشتی بزرگوار من 28 سالمه.شوهرم30 سال. با دوران عقدمون الان 6 ساله که ازدواج کردیم . فامیل دور هستیم. . با کلی عشق با هم ازدواج کردیم. اوایل خیلی عصبانی نبود. الان حس میکنم نسبت به یکی دو سال قبل خیلی عصبی تر و تندخو تر و بدتر شده.گاهی بوده که تو مسائل و مشکلات پیش اومده نقش من خیلی فرعی بوده و بعد از وقوع مشکل من درگیر قضیه شدم ولی باز همه چیز رو بر میگردونه به من. اکثر اوقات من کوتاه اومدن بخاطر اینکه بحث بخوابه و سروصدا کم بشه کوتاه اومدم پذیرفتم که تقصیر من بوده بعد از کلی تیکه انداختن بهم که آره تو همیشه مقصری. بس که تو خنگی. تو احمقی و از این چیزا بعد از چند روز حالش خوب میشه و میگه حق با تو هم هست و من عصبی بودم. ولی خدا نکنه مسئله ای میش بیاد دوباره همون آش و همون کاسه... حس میکنم بس کوتاه اومدم بد عادت شده. دیگه اصلا اشتباهاتش رو گردن نمیگیره.. وقتی هم کوتاه نیام قهر میکنه یدجور غذا نمیخوره نه شام نه نهار . طرفا و درای کابینت رو میکوبه. درا رو میزنه بهم کارایی میکنه که میفهمه من عصبی میشم. من کلا از دعوا و سروصداو بخث بدم میاد. همه اش سعی میکنم آرامش باشه و سکوت... بچه هم نداریم شوهرم میگه تا یه کار درست و حسابی نداشته باشم بجه نمیخوام. من جدیدا 'قتی میبینم تو دعوا همه چیز رو می اندازه گردن من و بهم میخواد ثابت کنه که من مقصرم دیگه عصبی میشم اافاقای گذشته رو یادآوریش میکنم.. جو خانواده اش کلا جوری بوده که همیشه پدر و مادرش تو خونه دعوا و مشاجره داشتن الانم همینجوری ان.. دعوا میکنن وحشتناک بعد مادر شوهرمم دقیقا وقتی قهر میکنه هیچی نمیخوره... روحیات شوهرمم اینجوریه... من تو این مدت خیلی سعی کردم آسیب های دوران کودکی و خانوادگیش با محبت برطرف یشه ولی انگار دارن بیشتر نمود پیدا میکنن... روابط عمومیه بالایی داره ولی تو روابطش خیلی خودخواهانه عمل میکنه. با کوچک ترین مسئله ای ناراحت میشه و یر دوستاش دادوهوار میکنه.فرقی هم نمیکنه طرف کی باشه... دوست داره همه اش حرف این باشه. هنه توجه ها بهش باشه. وقای صحبت میکنه باید حتما نگاهش کنی وگرنه تو جمع ضایعت میکنه ولی بارها دیدم وقتی کسی باهاش صحبت میکنه(جمع خانوادگی) سرشو تکون میده ولی داره با موبایلش بازی میکنه. یا اینکه خودش اکثر اوقات گوشیش سایلنته و صدبار باید زنگ بزنی تا جواب بده ولی کافیه یه بار به من یا دیگری زنگ بزنه جواب ندیم الم شنگه بپا میگنه.. (بدبین نیست) حتی گاهی دوستاش(صمیمی و نزدیک) زنگ میزنن به من سراغشو میگیرن بگم هست میگه چرا گفتی هست بگم نیست میگه چرا گفتی نیست.. همینو میکنه یه مسئله بزرگ. طلبکار من میشه. وقتایی هم که با هم خوبیم از محبت کم نمی زاره .. ولی چند باری رفتاراش تو دلم مونده نمیتونم فرامدش کنم. یه سری حرفاش و کاراش بدجور دلم رو شکونده.. بدیش اینه که اصلا نمیشه در مورد رفتاراش باهاش حرف بزنی هر چیزی بهش بگی فردا میاد تحویل خودت میده میگه ببین خودت فلانی... خودت... خواهش میکنم راهنماییم کنید.. چکار کنم... دوست ندارم کار به طلاق عاطفی بکشه..