عشق

سلام

من دو سالی هست عاشق یک از دختر های فامیل شدم.به طوری که فکر شب و روز من شده.یه زمانی اینقدر ارتباط ما توی مهمونی ها زیاد شده بود تقریبا همه این موضوع رو فهمیده بودن و از اونجایی که خانواده های ما مذهبی هستند تحت فشار قرار گرفتیم تا کمش کنیم که حدود ۶ ماه هست تو مهمونی ها ارتباطمون قطع شده.اون زمان من فکر می کردم اون هم از من خوشش میاد چون اگه خوشش نیومد پا به پای من با من هم کلام نمی شد.بعد از قطع شدن ارتباطمون من با خیلی ها در مورد این موضوع صحبت کردم و تعداد زیادی گفتند از طرف اون چیزی نیست . بعضی ها گفتن برای سنتونه (من ۱۸ سالمه و اون هم ۱۷ سال) بعضی ها هم گفتند که چون اون آدم اجتماعیه باهات اینجوری رفتار می‌کنه بعضی ها هم گفتن در حد یه دوست نهایتا یه دوست صمیمی بهت نگاه می‌کنه.اصلی ترین دلیل مخالفت مامان من با این قضیه این که از نظر سطح مالی خانواده ی ما با اون ها خیلی تفاوت داره و من نمی تونم نیاز های مالی اون رو برطرف کنم ولی از نظر عقیدتی خیلی نزدیک به هم هستیم

بعد از قطع شدن ارتباطمون انگار خود خدا یک بار همه چیز رو همه جوره محیا کرد تا ما بتونیم دوباره صحبت کنیم. یک بار اون زنگ زد خونه ی ما تا با برادرش که خونه ما صحبت کنه ولی از قضا نه برادرش خونه بود نه خانواده ی من و نه خانواده ی او، ما هم حدود یک ربع باهم صحبت کردیم . یکبار هم در اون دوران قطع شدن ارتباطمون حدود سه یا چهار ثانیه در میز شام بهم خیره شدیم.ولی باز نمی دونم حس اون نسبت به من چیه

از اونجایی هم که خیلی اعضای فامیل می دونن این قضیه رو ، اگر من ولش کنم و همه چی تموم بشه می ترسم در مورد من فکر بد بکنن

من اگر بفهمم که اون هم من رو دوست داره تا آخرش وایستادم ولی الان هیچی نمی دونم.خیلی تلاش کردم فکرش رو از ذهنم بیرون کنم ولی نشده.الان نمی دونم چی کار باید بکنم اصلا این قضیه رو حدی بگیرم یا نه اصلا هیچی نمی دونم

می ترسم عاشقی چشم و گوشم رو بسته باشه و اشتباه تصمیم بگیرم ولی من بعد از دو سال واقعا عاشق شدم

اگه راهنمایی کنید ممنون میشم