نسبت به زندگی و همسرم سرد شدم

سلام من 25 سالمه و 4 ساله که با همسرم ازدواج کردم ایشون 27 سالشونه
ما با کلی سختی بهم رسیدیم و 4 سال دوست بودیم و 2 سال هم عقد بودیم...
باورم نمیشه منی که براش تب میکردم و زیر بار اینهمه فشار رفتم برای رسیدن بهش الان دارم این حرفا رو میزنم و ازش سرد شدم!!! مرد خوبیه، چشم و دل پاکه، اصلااا خسیس نیست، خیلی مهربونه و سعی میکنه همیشه درکم کنه ولی من تازه تازه انگار چشمم رو یسری ویژگی ها باز شده
مثلا اندازه من زبر  زرنگ  نیست یا فرز نیست واسه انجام یکاری... من به شدت برونگرام و اون درونگرا...
من همش دلم میخواد شوهرم یه ادمی باشه ک مثل خودم فرز باشه... نیاز نباشه من پیگیر کارا باشم...
خودش به تنهایی کارکنه و از پس زندگی بر بیادو.... واقعا خسته شدم...
چند سال اول زندگی من همه جوره تلاش کردم از همه چیزم زدم  منتی هم نیست خوب پیشرفت کردیم با هم
ولی واقعا بعد گذشت اینهمه سال انتظار دارم همسرم طور دیگه ایی باشه.. مثلا یه تغییری یه کار بزرگی یه چیزی ازش ببینم... من دلم نمیخواد از اول تا ااخر عین یه مرد تو میدون زندگی بدووم...نمیگم شووهرم کاری نیستا هست بنده خدا ولی مثل من سر زبون دار  نیست و زود یه کاری رو به سرانجام نمیرسونه ... خیلی اهل صبر و حوصلت و منم به شدت ادم عجولیم.... تو دوران دوستیمون همیشه نگران این موضوع بودم ک در اینده به مشکل نخوریم و الان بعد 10 سال که میگذره این نگرانیم بیشتر شده و نمیدونم 10 سال بعد واقعا بااین رویه قراره چه اتفاقی بیفته... چون نه من ادم تغییر پذیری هستم و نه اون.... انقدری دلسرد شدم ازش که حتی دیگه به بچه دار شدنم فکررر نمیکنم... خیلی این روزا حالم بده.... همش به این فکر میکنم که جدا بشیم بهتره... من از خودم تعریف نمیکنم ولی واقعا بااین ویژگی روحی و کاری و ظاهری ارزوی خیلیام... همسرمم خوبه ولی خب من یکم سرترم... همیش فکر میکنم شاید اگه مسیر زندگیمون جدا بشه و من با یه ادم دیگه در اینده ادامه بدم منطقی تر و درست تره.... تروخدا فکر نکنید ادم خودخواهیم... من از خیلی چیزا تو زندگی زدم و واقعا دختر بسازی ام...