خسته شدم و کم آوردم نمیدونم کجای این زندگی هستم

۱۱ سال از زندگی مشترکمون میگذره . یه دختر ۹ ساله و یه دختر ۴ ماهه دارم . توزندگی ازنظر خودم خیلی خیلی زن  بسازی هستم . نه تاحال آرایشگاه رفتم نه تاحال لباس مورد علاقمو خریدم نه تاحال به تفریح مورد علاقم رفتم همش تو فکر ناهارخوب بپز و شام خوب بپز و تمیزی خونه بودم . همسرم کارش ساخت وسازه .تواین اوضاع یکسالی میشه هرچی سرمایه داشته ریخته توخونه ها و حالا خونه ها بفروش نمیره ک ما حتی توخرج خونه موندیم . بارها بهش گفته بودم که همیشه کار یه چیزه پس اندازه یه چیز دیگه ولی اینکه برای خودمون همیشه یه مبلغی روکناربزازیم تابتونیم راحت‌تر زندگی کنیم رو انجام نداده  الان پدرشوهرم داره مارو ساپورت میکنه قبلا ناراحت میشدم چون هیچوقت نذاشتم کسی بفهمه اززندگیمون ولی دیگه کم آوردم منم دلم یه مسافرت میخواد باورتون میشه شوهرم تاحال بامن بیرون نیومده تاحال باهم یه مسافرت نرفتیم . چه قبلا داشت چه الان که گیره . تازگی‌ها اشتباه بزرگی کردم که ته مونده ی طلاهامو که خانواده ام برام گرفته بودن رو دوباره فروختم براش و چه بسا قبلا حتی تاحلقه ی ازدواجمونم دادم بهش  والان خودم گیر یه مبلغی هستم . خستم کم آوردم الان نزدیک یه دوهفته ای میشه که مارابطه نداریم و یکهفتست باهاش قهرم هیچوقت نمیتونستم باهاش قهر بمونم ولی اینبارراحتم آخه همش گلایه میکنم آخه همش باید بهش بگم اینوبخر اینو بخر منظورم خوراکیه. باورمیکنین دوساله برام یه مانتو نخریده . بهش میگم توروخدا بخاطر بچه هاهم شده یه بارباهم بریم بیرون آرزوی دخترمه که باهم بریم بیرون ولی نمیاد که نمیاد چقدر بیرون زن و شوهرا میبینم خوشحال میشم ولی درحال غبطه میخورم مگه من چی کم دارم چی کم گذاشتم  شوهرم یه آدم‌آروم ولی درموقع جوابگو هستش همیشه منو محکوم میکنه. خستم آخه تاکی باید بسازم بسوزم . تو بارداری دختردومم مدام مشروب میخورد و می اومد خونه و گریه میکرد و حرفهای بدی به من میزد داغون شدم تمام خانواده اش فهمیدند چون ما تمام پنجشنبه و جمعه ها میریم خونه ی پدرشوهرم چندین باراینکار اونجا انجام داده .  هروقت مثل الان ازش سردم تمام حرفها و کارهای گذشته میاد جلوم آخه دلیل اینکه تو این زندگی هستم نمیدونم برای چیه همیشه بعدازطلاق برادرم میگه که میخوای بری برو ولی آرزوی دیدن بچه هارو به دلت میزارم ازنظر احساسی عاشق دخترامونه بامنم خوبه به شرطی که همش زن شادی باشم و بگم و بخندم براش امان ازموقعی که من دلخورباشم یعنی حق ندارم اون زودتر ازمن قهرمیکنه واصلا اصلا به حرفهام گوش نمیده بارها بهش گفتم که من ازنظر نیازجنسی بالا هستم و خودشم میدونه منتها بعضی اوقات خوبه بعضی وقتها تا یک ماه هم سراغم نمیاد ومن تواین بین نابودمیشم ذره ذره 

توروخدا راهنماییم کنید چرا باید همیشه شاد وخندان باشم چرا من حق هیچ اعتراضی ندارم 

چرامن نباید باهمسرم یکبارم شده برم بیرون 

چرا من نباید حتی یه حلقه تو دستم باشه همیشه باخودم‌میگم شاید من زیاده خواه هستم ودرآخرخودمو مقصر میدونم