حس میکنم سست عنصر هستم

خیلی تنها هستم.  ۳۳ سالم شاغلم تابحال اصلا دوست پسر نداشتم .نکه نخوام نبوده شرایط جور نبوده.حس میکنم دختر هولی هم هستم هنوز تو این سن و سال یاد نگرفتم که اگر از کسی خوشم آمد ابراز نکنم .طوری رفتار نکنم طرف مقابلم بفهمه .

چون یک نابلد هستم.عشق دیگه برام هیچ معنایی نداره . دوست دارم آقایون برام عادی  بشن . 

مثلا آخرین بار که عاشق شدم یه پسر خوش بر رو باهام هم کلام شد در ظاهر امر من در ساعات اولیه آشنایی اصلا نشون ندادم که خوشم ازش میاد .ولی دوهفته گذشت البته دوستم هم بی تاثیر نبود دائم گفت چ پسر خوش بر رویی چ صدایی چ خندیدن قشنگی داشت.  همه اینها باعث شد که دائم بهش فکر کنم با اینکه در ساعات آشنایی در نظرم قیافه پسر معمولی امد ‌اما تعریف و تمجید من رو دیوانه کرد انقدر فکر کردم که بعد دوهفته پسر رو برای بار دوم دیدم راستش اول نمیخواستم به پسر خیره نگاه کنم چون اصلا عادت من نیست ولی نمیدونم با چ عقلی اینکار رو کردم هیچی آقا فهمید و رفت سرش رو انداخت پایین . پشیمون شدم . بعد همین آقا رو ۵ ماه بعد دوباره دیدم راستش بازهم دوسش داشتم اما این دفعه غرور م خرد شده بود دیگه هیچی نشون ندادم حتی سلام و علیک هم نداریم . 

مشکلی که دارم اینه که چرا صبر و تحمل نداشتم به پسر نشون دادم بعد اینکه چرا دائم فکرم رو مشغول میکنم. من احساس میکنم عزت نفس پایینی دارم دوست دارم بتوانم از این بگذرم الان هر روز آقا رو میبینم ولی سرم پایین بدون هیچ ری اکشنی ولی بازهم دوسش دارم . بعد اینکه دائم دارم سر خودم رو گرم میکنم که آقا از یادم بره احساس میکنم نشخوار مغزی دارم