زندگی بدون عشق در زندگی با همسرم

سلام من ۲۳ سالمه شوهرم ۳۱ وهفت ساله ک ازدواج کردیم و ی دختر دوسالم دارم..من شرایط خونه پدرم خیلی برام بد بود همش میخواستم‌ک با ازدواج فرار کنم از اون شرایط تا خاستگار گیرم اومد قبول کردم و اینا..از اول حسی بهش نداشتم ولی الان روز و شبم عذابه من تو زندگی مشترکم خیلی اذیت شدم خیلی دخالت خانوادش کارهای خودش اوضاع مالی عدم تفهم همچی تو زندگی خودمم خیلی مشکلات داستم از بچگی حتی بهم تو بچگی هم تجا..وز میشد انواع مشکلات بدی ک تو نوجوانی داشتم اما هیچکدام ب حد این مشکل منو از پا درنیورد ...همش میگم چرت باینفر ازدواج نکردم ک عاشقش باشم چرا حسرت ب دل گزاشتم خودم رو همش یاد عشق دوران مجردیم می افتم و دائم میگم ای کاش با اون ازدواج کرده بودم هرچقد میگم از اون موضوع سال ها گزشته اون زندگی خودسو داره ول کن باز خداساهده ی دیقم ذهنم بی خیال این فکر نمیشه بیرونم فکر اون تو سرمه تو خونم فکر اون دائم ب طرز عجیبی همش میگم ساید چون انقد بی محبتی و اینا دیدم ذهنم داره با فکر اون خودشو اروم میکنه انگار اصلا بهش علاقه مند شدم اصلا نمیدونم چرا کمکم کنید خیلی خستم بشوهرمم میگم ک باهام خوب حرف بزن من نیاز دارم ب عشق اما هیچوقت کارب نکرده حتی با گریه اما نه ..وقتی شوهرم کنارمه حالم ازخودم بهم میخوره ک فکر اون پسر تو سرمه اما بقران راهی ندارم وقتی بش فکر نمیکنم انگار سردرگمم همش میگم زندگیم بیهودس مشکللانم برام خیلی بزرگ میشه