روانشناسی کودک

دخترم ۴ سالشه و تک فرزنده. موقعی که کسی باهاش حرف میزنه براش مهمه که طرف مقابل توی چشماش نگاه کنه. یعنی ارتباط چشمی گرفتن وقتی خطاب قرار می گیره براش مهمه. اگه کسی باهاش حرف میزنه بهش نگاه نکنه میگه چرا به من نگاه نمی کنی وقتی باهام خرف میزنی؟ می بینم وقتی جایی باشه براش مهمه دیگران چه جوری با هم ارتباط کلامی یا بصری میگیرن و توجه میکنه. این مسئله می تونه بروز یه مشکل باشه یا در این سن طبیعیه؟