افسردگی

سلام.من ۱۷ سالم هستش و امسال کنکوری هستم.فشار کنکور و خانواده و اطرافیان به حد کافی زیاد هست.اما یکی از مشکلاتی ک پیدا کردم و فکر میکنم ریشه‌ی اون (رفاقت دوران نوجوانی من با یکسری از افرادی ک توی مدرسه بودن و باعث شدن دوران نوجوونی من به بدترین نحو ممکن سپری بشه )،هستش اینه ک اصلا نمی‌تونم با کسی درد و دل کنم.آخرین بار ک با مشاور کنکورم صحبت میکددم سریعا به خانوادم اطلاع میدادن و از اونجایی ک دوست ندارم هر موضوعی به خانوادم ارجاع داده بشه واقعا نمی‌تونم با ایشون صجبت کنم.الان یک هفته‌اس حالم اصلا خوب نیست و تمام تلاشمو میکنم ک به مشاورم چیزی نگم.اصلا نمی‌تونم حرفامو به کسی بزنم چون فک میکنم همه‌ی حرفام روزی برعلیه من استفاده میشه یا حتی اینکه احساس میکنم وقت طرف مقابلم بیهوده سپری میشه یا حتی ممکنه طرف مقابلم بخاطر یکسری از مشکلات و دغدغه‌های من ک نسبت به دغدغه‌های خودش کوچیکتر هستن، منو آدمی بیهوده بشماره یا حتی گاهی فک میکنم چون حرفای من سودی برای طرف مقابلم نداده به اونها گوش نمیده و واسشون اهمیت قائل نمیشه.بنظرتون چیکار کنم چون واقعا زندگیم عذاب شده واسم...