مجردم

سلام وقتتون بخیر من دختری ۴۰ ساله و مجردم مدرک تحصیلی ام دکتری هست آخرین فرزند خانواده هستم و متاسفانه پدر و مادرم فوت کردن و تنها زندگی میکنم. فعلا شاغل نیستم مشکل من تجردمه که خیلی از این موضوع ناراحتم. همیشه دوست داشتم مادر بشم ولی الان با این سن حتی اگر ازدواج هم بکنم دیگه امکانش نیست. نوروز امسال خواهرزاده م که پسر هست ازدواج کرد که شرایطم رو خیلی بدتر کرد.در واقع همیشه یکی از کابوسهام ازدواج خواهرزاده و برادرزاده هام بود که چندین سال از من کوچکترن که امسال این کابوس در واقعیت اتفاق افتاد.واقعا شرایط بدی هست. به قدری این موضوع تجرد من رو آزار میده که تمام زندگیم رو تحت تاثیر قرار داده و هر وقت خبر ازدواج کسی رو میشنوم خیلی حالم بدتر میشه در حدی که روزها گریه میکنم و دوست دارم بمیرم. واقعا شدت بدی حالم رو نمیتونم در قالب کلمات بیان کنم، ترکیبی از احساس غم، خشم و حسادت. تمام مدت دارم به این موضوع فکر میکنم تمام انرژی من رو گرفته همش فکر میکنم غیر عادی هستم و با دیگران فرق دارم. فکر میکنم خیلی زشتم احساس تنفر نسبت به قیافه م دارم در حالیه که بقیه میگن ظاهر متوسطی دارم. خانوادم همه تحصیل کرده و موفق و خوش نام هستند و همشون ازدواج کردن. به خودکشی فکر میکنم و تنها راه نجاتم رو مردن میدونم ولی تابحال جرات انجامش رو نداشتم. خیلی ناامیدم تنهایی خیلی آزارم میده و گاهی شعله حسادت به زندگی همسن و سالهام در وجودم زبانه میکشه البته فقط احساسه و هرگز به خاطر این حس به دیگران صدمه نزدم.احساسیه که فقط خودم رو از درون نابود میکنه. فکر میکنم که چرا من نباید یه زندگی عادی رو تجربه کنم.یه چرای بزرگ توی ذهنم هست که هیچ جوابی براش پیدا نمیکنم. همیشه انسان اخلاق مدار و پایبند به اصول بودم. شاید به نظر دیگران احمقانه باشه ولی هرگز دوست پسر نداشتم. احساس بی ارزشی میکنم. کسی بهم اهمیت نمیده. انگار کسی من رو آدم حساب نمیکنه‌. من یه خواستگار واقعی بیشتر نداشتم که اونم خوب نبود بقیه هم یه چند تایی بودن که یا فقط صحبت میشد و نمیومدن یا اگه میومدن میرفتن و پشت سرشون رو هم گاه نمیکردن. خواهش میکنم بهم کمک کنید شرایط بسیار بدی دارم. میخوام شرایطم رو بپذیرم و باهاش کنار بیام. لطفا کمکم کنید. ممنونم