مهر طلب بودن در ۴۰ سالگی و وابستگی عاطفی به والدین کم محبت و فرق گذار

سلام من ۴۰ ساله هستم 

بخاطر این مشکل همیشگی افسرده و منزوی هستم و حوصله هیچکس و هیچ چیز رو ندارم. عاشق بچه هام هستم ولی فکر گذشته و حتی حال رهام نمیکنه و نمیتونم مادر خوبی براشون باشم. لطفا کمکم کنید 

من یک خواهر و دو برادر دارم . فرزند وسط هستم. والدینم شدیدا پسردوست هستند طوری که حتی الان که پسرهتشون ۴۰ سالگی رو رد کردن هنوز در واحدهای آپارتمانی اونها زندگی میکنند. خواهر بزرگترم رو هم از بچگی بخاطر زیباتر بودنش دوست داشتند و هنوز هم دوستش دارند. همگی تقریبا نزدیک هم زندگی میکنند . ولی از اوایل نوجوانی فهمیدم والدینم با من مثل یک موجود اضافی برخورد میکنند. من دختر حساسی بودم ولی اونها طوری رفتار می کردند که انگار هیچ عاطفه ای در من نیست. پشت سرم همیشه بدگوییم رو می کردند و تحقیر و مسخره ام می کردند و از نظر مادی هم تا جایی که ممکن بود برایم پولی خرج نمی کردند همیشه از وسایل خواهر برادرهای دیگرم استفاده می کردم. و همه خانواده روز و شب با تمسخر میگفتند که هیچ کسی حاضر نمیشه با تو ازدواج کنه و .... تا اینکه در ۱۹ سالگی با اولین خواستگارم ازدواج کردم که فرار کنم و شهر دیگری رفتم. 

بعد از اون به مرور رفتار والدینم ظاهرا با من بهتر شد و هنوز هم وانمود میکنن دوستم دارند ولی مشکل من اینه که اولا گذشته رو نمیتونم فراموش کنم و نمیتونم ببخشمشون ولی به روی خودم نمیارم.

دوما هنوز هم فرق گذاری هاشون به شدت ادامه داره و احساس میکنم خلا بزرگی در درون من به وجود آوردند که هیچ جوره با هیچ محبتی درمان نمیشه. من همیشه برعکس بقیه بچه هاشون ظاهرا مستقلم ولی از درون همیشه نیاز به محبت اونها دارم . چطوری این حس رو از بین ببرم؟

برای درمان من چه پیشنهادی دارید؟