تردید برای اقدام به فرزند دوم

با عرض سلام و خسته نباشید.

من ۳۲ساله و مادر دختری ۴ساله با اختلال اوتیسم هستم.در طیف متوسط.

۲ساله که درمان دارویی رو شروع کردیم و ۱سال بیش از ۱ساله که درمان های کاردرمانی و...هم شروع شده.

به هیچ وجه احساس ناامیدی ندارم ولی خیلی خیلی خسته هستم.برام مهم نیست که دخترم در  نهایت حرف بزنه یا بتونه مدرسه بره یا....فقط تمرکزم روی تمریناتشه.با هم کنار اومدیدم و عاشقانه دوستش دارم.

مشکل اینجاست که جدیدا همسرم اصرار زیادی به تصمیم برای فرزند دوم داره حقیقتا خودم هم خیلی دوست داشتم که دخترم خواهر یا برادر داشته باشه اما هیچ جوره توانایی رو به رو شدن با مسائل و مشکلات بارداری و مسئولیت های یک نوزاد رو ندارم.از طرفی تو بهترین حالت که فرزند بعدی مشکل اوتیسم رو نداشته باشه مطمئن نیستم بتونم‌از لحاظ روانی محیط سالم و امنی رو براش فراهم کنیم.فکر میکنم ما نباید انقد خودخواهانه زندگیش رو خراب کنیم.فکر کردن به اینکه فرزند بعدی هم اوتیستیک باشه که اصلا روانیم میکنه واقعا تحمل بیش از این در حد توانم نیست.

از طرفی میترسم بعدها پشیمون بشم که چرا برا بچه دیگه اقدام نکردم.

نیاز به راهنمایی دارم.خیلی گیج و کلافه ام.خواهش میکنم راهنماییم کنید

مرسی بابت وقت ارزشمندتون که در اختیار من گذاشتید