مشکل با مادر

مادرم عصبانیتشو رو من خالی  میکنه و واقعا تحمل خونه برام سخت شده همیشه همین طوریه کلا زیاد عصبانی میشه و سر من خالی میکنه اصلا مهم نیست من مقصر باشم یا نه.هر چی میخواد به من میگه و انتظار داره من ساکت باشم و متاسفانه من هم ساکتم و اینو نمیخوام چون نمیتونم احساسمو بروز بدم و میرم تو تنهاییم گریه میکنم و این در حالیه که تو ذهنم دارم تصور میکنم دارم میکشمش.

واقعا خیلی احساس تنهایی دارم  امروز ازش پرسیدم چرا اینقدر از من متنفری گفت چون اخلاقات منو یاد بابات میندازه و تو داری همونارو تکرار میکنی 

من گفتم وظیفه ندارم جای شوهرت باشم گفت من تو چهل سالگی شوهر ندارم تو هم اینجوری باش.(من بابام به خاطر بیماریش تحت مراقبته)

میخواستم بگم منم تو ۱۹ سالگی حتی خانواده واقعی ندارم ولی اصلا کلمات از دهنم بیرون نمیومد من نمیدونم من چه گناهی کردم تمام حرفاش پر طعنه است و وقتی جوابشو میدی اخلاقش بدتر میشه انگار مغزش خاموش میشه و اصلا فکر نمیکنه فقط میخواد عصبانیتشو بروز بده تا خودش بعدش آروم بشه من یه خواهر کوچیک دارم ولی با اون اخلاقش کاملا متفاوته من فکر میکنم برای اینه که ما دوتا رو با دوران بچگی خودش مقایسه میکنه و خودشم چند بار بهم گفته شبیه برادرش رفتار میکنم و با توجه به چیزایی که خودش میگه تو دوران بچگیش همیشه داییم بچه ی موفق و محبوب بوده و مامان من نه و حالا حس میکنه خواهرم مشابه بچگی خودشه و من مشابه داییم (در کل مامانم تو زندگیش موفق نبوده به نسبت داییم و بقیه خانواده حتی گاهی حس میکنم به من حسادت میکنه) کلا خیلیی عصبیه خدارو شکر بعد کرونا میرم خوابگاه یه شهر دیگه و حتی نمیخوام آخر هفته برگردم خونه من دیگه خسته شدم باید چیکار کنم؟