افسردگی ناشی از بیکاری و نرسیدن به ارزوها

سلام خوب هستین همین چند روز پیش شدم بیست دو ساله خیلی احساس سرخوردگی میکنم خیلی احساس تنهایی  انگار تو این دنیای بزرگ هیچ دوستی واقعی هیچ کس نیست کمکم کنه راهنماییم کنه بی غرض  همش افسوس گذشته میخورم هی میگم اگر برمیگشتم به سال ها قبل نمیدونم رشته دیگه میخوندم یکسال کنکور میموندم از شهرمون دور میشدم از خانواده اطرافیان  ولی زندگی فیلم نیست بخوام دکمه بزنم تا هرجایی بخوام  ببرم عقب یا بلعکس  من همین پاییز تموم کردم دانشگاهمو و حقوق خوندم رشته پولدارا بهتر بگم بخوای یه نکون بخوری باید حسابی خرج کنی تا جاییم برسی  چند جا مشغول بکار شدم یبار دانشجو بودم همراه دوستم  با وجود شرایطمون دانشگاه دیگه با وجود یکماه نه سراغی نه حقوقی هرچند بعد دانشگاه که تموم کردم تماس گرفتن تا بازم اونجا مشغول بکار شم ولی سال از بهارش پیداست ..نمیدونم منظورمو رسوندم یا نه حال توضیح زیادی ندارم همینم الان دارم یه طومار مینویسم بعدش رفتم پست بانک اما ناکام حس میکنم مشکل از منه  انگار نمیتونم ارزوی بچگیمو که جای اداری مشغول بکارم واقعی بشه حسرت اینو که حقوقمو بگیرم مادرمو حداقل برای یبار ببرم بیرون مثل خانما خانمی کنه ..مثل زنایه دیگه یروز از عمرش خوش باشه بهم افتخار کنه با تمام سختی مخالفتهایی که با درس خوندنم داشت خرج تحصیلمو داد به تحقیر تمسخر دیگران جوابشونو بدم که منم تونستم یه کار اداری داشته باشم درامد اعتبار ..یا ارزو شخصی کمک به بچهای سرطانی خیریه یا یه کاری چیزی درست کنم تا بتونم به دو نفر حداقل نون بدم مفید باشم نه یه مصرف کننده ....با وضیعت کشور استخدامیام چی میتونم بگم ...از خیاطی ارایشگر خوشم نمیاد نه البته همیش فکر این بودم که یه طراح لباس شم  اما یروز زن عمو با کمک جانبازی عمو دختراش سرکارن اداری  به من گفت حالا کار اداری نیست برو خیاطی ارایشگری با لحن تمسخر  خیاطی بدتر از همه منو تو چهار دیواری حبس میکنه  باوجود تنهاییم تنهاتر میشم حالا با یه ازدواج اشتباه بدترم شدم  توروخدا باهام حرف بزنین همین اعصابم خیلی خورده