سلام خسته نباشین من مدتیه تنهایی رو به تو جمع بودن و کنار خانواده بودن ترجیح میدم نه اینکه دوستشون نداشته باشم عاشقشونم ولی از تنها بودنم لذت میبرم .حتی وقتی هم میریم گردش اصلا حوصلم نمیاد و خونه رو ترجیح میدم به بیرون همچنین وقتی یکی از خانوادم میخواد کمکم کنه دوست ندارم کمکی دریافت کنم حالا چه مالی باشه چه عاطفی فکر میکنم ضرر میزنم بهش ولی از اینکه بهشون کمک کنم خیلی خوش حال میشم و حس میکنم تو این دنیا آدم بی ارزشی هستم و برای هیج کس مفید نبودم و نیستم یا مثلا الان که کرونا هست من از خدامه که کرونا بگیرم دنبال هر راهی هستم که از این زندگی خلاص بشم .نمی خندم ولی هیچ کس هم نمی دونه من چنین حس هایی دارم چون قیافم به آدمای ناامید نمیخوره
تجربه شما
اولین نفری باشید که نظر میدهید