استقلال کافی نداشتن در دوران جوانی

سلام وقتتون بخیر

من دختر ۲۷ ساله ای هستم. در حال حاضر دانشجوی ارشد یک دانشگاه دولتی در شهر خود هستم و شاغل هم نیستم. هر وقت که بخوام بیرون برم باید دقیقا به پدر و مادرم توضیح بدم که کجا میرم و کی برمیگردم و با کیم. ساعتی که برمیگردم رو هم همین طور. در طول روزم چندین بار بهم زنگ میزنن که از نگرانی در بیان. در اتاقم باید همیشه باز باشه و اگه ببندم میگن دلمون میگیره و درو باز میکنن. وقتی با گوشی هستم چیزی بخونم بخندم باید براشون توضیح بدم که کیه و دارم به چی میخندم. اگه یه خورده گرفته باشم میگن مگه ما مردیم اینجوری ای چه اشتباهی کردی که ناراحتی؟وقتی تو خونه مشکلی پیش میاد من باید براشون حل کنم چون فقط در توان من میبینن حلشو اما تو بقیه موارد باهام مثل یه بچه ۱۴ ساله برخورد میکنن. بعضی‌ وقتا دلم یه مقدار تنهایی میخواد یکم خلوت اما اجازشو بهم نمیدن. احساس آدمای زندانی رو دارم تحمل خونه برام خیلی سخت شده. حتی وقتی ازشون میخوام فقط چند ساعت منو به حال خودم بزارن تا یکم فکر کنم مادرم شروع میکنه گریه و زاری و این اجازه رو بهم نمیدن. واقعا نمیدونم باید باهاشون چه برخوردی بکنم که متوجه بشن منم آدمم یه مترسک برای حل مشکلات زندگی اونا و شاد کردنشون نیستم. سوال جواب کردناشون واقعا برام آزاردهندست

ممنون میشم راهنماییم کنید؟