ریشه شیرین بیان دارای گلوکز و ساکاروز، آسپارژین، رزین، کومارینها، اسیدهای هیدروکسی سینامیک می باشد. ولی مهمترین ماده موجود در آن گلیسیریزیک اسید است در صورت خالص سازی کریستال های سفید دارد. در آب سرد کم حل می شود ولی در آب گرم محلول است. 50 الی 60 برابر شیرین تر از ساکاروز می باشد به همین دلیل طعم شیرین مایل به تلخ ایجاد می کند.
از شیرین بیان در درمان التهاب و زخم معده، به عنوان خلط آور، ضد التهاب، طعم دهنده و شیرین کننده استفاده می شود.
موارد منع مصرف و احتیاط
عوارض جانبی
احتباس آب و نمک و در نتیجه مصرف مقادیر زیاد شیرین بیان باعث افزایش فشارخون عروقی و کاهش ادرار از عوارض آن است.
لذا در بیماران با اختلالات قلبی عروقی و مبتلایان به فشارخون باید با احتیاط مصرف شود.