تریامترن برای مبتلایان به آنوری، بیماری یا نارسایی شدید یا پیشرونده کلیوی، بیماری شدید کبدی، هیپرکالمی یا در صورت حساسیت به آن منع مصرف دارد . برای مبتلایان به اختلال عملکرد کبدی و دیابت شیرین، برای سالمندان و بیماران ناتوان و طی دوره بارداری با احتیاط تجویز شود.
بی خطر بودن مصرف این دارو طی دوره شیردهی ثابت نشده است.
این دارو را نباید برای بیمارانی که از سایر مدرهای نگهدارنده پتاسیم یا فرآورده های حاوی پتاسیم استفاده می کنند، تجویز کرد. اختلال کلیوی، در سالمندان و بیماران بدحال احتمال بروز هیپرکالمی بیشتر است. علایم اولیه هیپرکالمی عبارتند از: ضععف و فلج عضلانی، خستگی، برادی کاردی و شوک، هیپرکالمی ممکن است به مرگ بیمار بینجامد
در مبتلایان به دیابت، اختلال
عوارض جانبی
تداخل دارویی
مصرف داروهای مهار کننده ACE و مکمل های حاوی پتاسیم همراه با تریامترن، خطر بروز هیپرکالمی را افزایش می دهند. تریامترن خطر مسمومیت با آمانتادین و لیتیوم را افزایش خواهد داد. داروهای NSAIDs خطرممکن است خطر سمیت کلیوی را افزایش دهند. مصرف همراه با کلرپروپامید خطر بروز هیپوناترمی را افزایش می دهد. در صورت استفاده همراه با سدیم پلی استیرن سولفونات باعث جایگزینی سدیم به جای پتاسیم می شود. ممکن است در برخی بیماران باعث بروز ادم شود.
مکانیسم اثر
تریامترن داروی مدر نگهدارنده پتاسیم با آثار متوسط است که محل اثر اصلی آن توبول های دیستال کلیه است. این دارو برخلاف اسپیرونولاکتون اثر آنتاگونیست آلدوسترون را ندارد. همچنین فاقد اثر مهار کنندگی برروی آنزیم کربنیک انهیدراز است. تریامترن باز جذب سدیم و دفع پتاسیم از توبول های دیستال را کاهش می دهد. تریامترن به طور متغیر اما نسبتا سریع از دستگاه گوارش جذب می شود، فراهمی زیستی آن 50 درصد، نیمه عمر پلاسمایی آن در حدود 2 ساعت و میزان اتصال آن به پروتئین های پلاسما در حدود 60 درصد گزارش شده است. این دارو به مقدار خیلی زیادی متابولیزه شده و بیشتر به صورت متابولیت و مقداری نیز به صورت دست نخورده از طریق ادرار دفع می شود. تریامترن از سد جفتی عبور کرده و ممکن است در شیر نیز توزیع شود.