برای مدت‌ها فرض بر این بود که بچه‌ها صدایشان را طوری تنظیم می‌کنند انگار با کسی که از آن‌ها مراقبت می‌کند (پدر، مادر یا پرستار) واقعاً مکالمه می‌کنند. آن‌ها همچنین از طریق مراقبانشان یاد می‌گیرند که اشیا اسم دارند اما سؤال اصلی این است که چطور این اتفاق می‌افتد؟
برای پاسخ به این سؤال محققان دانشگاه کرنل پژوهشی انجام دادند و صداهای 40 کودک 9 ماهه و مادرهایشان را ضبط و ترکیب کردند و از پارادایمی به نام «پلی بک» که در پژوهش‌های مربوط به حیوانات هم به کار می‌رود استفاده کردند تا دریابند کدام صداها روی بروز واکنش‌های والدین مؤثر واقع می‌شوند. نتیجه‌ای که به دست آمد دور از انتظار محققان نبود. آن‌ها فهمیدند مادران به صداهای شکل‌گرفته بچه‌ها بیشتر واکنش نشان می‌دهند و هر چه میزان واکنش بیشتر باشد شانس یادگیری زبان در بچه‌ها بالاتر می‌رود.
لحن مادران نیز ساده‌شده و قابل‌آموزش بود تا بتوانند اطلاعات لازم را درباره اشیای اطراف نوزادان و ساختار زبان به آن‌ها یاد دهند. درعین‌حال با ایجاد تفاوت بین فرم و زمینه آواها، نوزادان روی رفتار مادرانه تأثیر گذاشتند و تعاملات اجتماعی به وجود آوردند که فرایند یادگیری را آسان‌تر می‌کردند. به‌عبارت‌دیگر مادران به آواهایی که مستقیماً با اشاره به اشیا به کار برده می‌شدند، بیشتر از آواهای غیرمستقیم واکنش نشان دادند و از این طریق فرایند یادگیری نوزادان را بهتر می‌کردند. این پژوهش تأثیر مهم واکنش‌های اجتماعی به خصوص واکنش والدین را به فرایند یادگیری زبانی نوزادان نشان داد.
