نینی سایت: من مربی یک مهدکودک و موسسه استعدادیابی‌ام. پس از مدت‌ها احساس این‌که مادران چندان از محیط‌های اجتماعی کودکان‌شان خبر ندارند، من را بر آن داشت که از مشاهداتم در مهدکودک از فرزندان‌تان بنویسم تا بیشتر با روحیه آنها آشنا شوید. به نظر گاهی مشت نمونه خروار است و گاهی مشکلات بچه‌های دیگران می‌تواند همان مشکلی باشد که من با فرزندم دارم. در این سال‌ها، با کار در مهدکودک بسیار به بچه‌هایی برخورد کرده‌ام که رفتارهایشان در خانه متفاوت از رفتارهایشان در مهد و محیط‌های اجتماعی‌تر بوده است. این است که با خودم قرار گذاشتم، مادران را در جریان آن رفتارهایی که کمتر با آن در ارتباطند قرار دهم و مشاهدات عینی خودم را درباره فرزندان‌تان با شما در میان بگذارم.
کافی‌ست یکی از وسایل بچه‌ها را که مدت‌هاست گوشه‌ای افتاده و حتی نگاهش هم نمی‌کنند بردارید و بخواهید نگاهی به آن بیندازید. زمین و زمان را یکی می‌کنند. بچه‌ها اصولا حس مالکیت زیادی به وسایل و چیزهایی که از آنِ آنان است دارند؛ از مادرشان گرفته تا ماشین و عروسک و اسباب‌بازی‌هایشان. گاهی این حس مالکیت نسبت به وسایلی کمتر و به چیزهایی بیشتر است. اما تا به حال به این مورد توجه کرده‌اید که نقاشی و کاردستی‌هایی که از بچه‌ها هدیه می‌گیرید، هرچند برای خودشان چندان ارزش نداشته باشند، در صورت گم کردن یا خراب شدن آن شما را شماتت می‌کنند و گاهی به جایی منجر می‌شود که با گریه و گاه با رنجشی این بی‌توجهی شما به هدیه‌هایشان را به دل می‌گیرند؟ من زیاد با این موضوع برخورد کرده‌ام. یکبار درباره خودم و بارها توسط والدین که گاه به احساسات بچه‌شان بی‌تفاوتند.
یکبار که یکی از بچه‌ها نقاشی کشیده بود و به من هدیه داد را روی یکی از صندلی‌ها گذاشتم و از آنجایی که ناگهان سرم شلوغ شد، فراموش کردم با خودم ببرم. زنگ خوراکی بود که دیدم گوشه‌ای نشسته و خوراکی‌اش را که جلویش گذاشته بودم نمی‌خورد. وقتی پرسیدم که چرا نراحت است، نقاشی ای را که برایم کشیده بود از زیرش بیرون کشید و گفت تو هدیه من را دوست نداشتی! متعجب شدم که نقاشی را کجا گذاشته بودم که این فکر را کرده. سریع بقاشی را از دستش گرفتم و گفتم این نقاشی من است. کلی دنبالش گشتم. کجا گذاشته بودم. چشم‌هایش برق زد و یکی از صندلی‌های کلاس را نشانم داد که از آنجا پیدایش کرده است. از او تشکر کردم و از آن به بعد مراقب هدیه‌هایم بودم.
مهری مهاجری، کارشناس امور تربیتی کودکان می‌گوید: «بچه‌ها با هدیه دادن به پدر و مادر، مربی و ... می‌خواهند عشق و علاقه‌شان را به آنان نشان دهند و به گونه‌ای مورد توجه آنان قرار گیرند و توجه آنها را به خود جلب کنند.» مهاجری می‌گوید: «توجه به هدیه‌های بچه‌ها و نقاشی‌هایشان اعتماد به نفس و حس استقلال در آنها را افزایش می‌دهد و این حس خوب را در آنان ایجاد می‌کند که آنها نیز می‌توانند کسانی را که دوست‌شان دارند، خوشحال کنند.» به اعتقاد او اگر قصد داریم این اعتماد به نفس و حس استقلال را در کودکان‌مان افزایش دهیم و مهم بودن آنها برایمان را به آنان نیز نشان دهیم بهتر است هدیه‌هایشان را جلوی چشم و روی دیوار و دکور خانه کنیم که آنها نیز بتوانند خود را در زندگی شریک دانسته و به اهمیت خود پی ببرند.
اما آیا شما نیز با چنین مواردی برخورد کرده‌اید؟ آیا بچه‌هایتان به شما کادو و نقاشی هدیه داده‌اند؟ با آن هدیه‌ها چه کرده‌اید؟
نظرات شما
جدیدترین پرامتیازترین