کاملا باهات موافقم.من 27 سالگی عقد و 29 سالگی عروسی کردم . هم درس خونده بودم هم شاغل بودم .خونواده همسرم خیلی اذیت کردن ولی چون ادم مستقلی هستم و بچه نیستم همسرم طرف من دراومد. همیشه هم میگم من احتیاج به هیچ مردی ندارم ولی انقدر تو زندگی پشت همسرم بودم که محاله رای منو به یکی دیگه بده . زیر 20 سال ، سن بچگی کردنه نه شوهرداری کردن. انقدر تجربه داشتم موقع ازدواج و چون تو جامعه بودم خیلی راحت با یه جمله میتونم همسرم رو قانع کنم . ولی وقتی 18 سالم بود خیلی حساس بودم . هرچیزی تو زندگی زمان خودش رو داره . درس ،دانشگاه، شغل و ازدواج و بچه.
من موافق نیستم.اتفاقا من هر کی اطرافیانم هست زیر بیست ازدواج کرده و خیلی زندگی خوبی توام با گذشت دارن.من خودم ۲۱ ازدواج کردم اصلا ربطی نداره اگر دختر و خانواده اش به بلوغ فکری رسیده باشن خیلی هم خوبه مثلا ۱۹ سالگی ازدواج کنن.ولی اگه نرسیده باشن و یا بدون شناخت ازدواج کنن خب توی هر سنی باشن مشکلات به وجود میاد باید درست انتخاب کرد و بعد بنای زندگی رو به گذشت کردن گذاشت
من با کودک همسری کاری ندارم موافقم نیستم استارتر گفت تحصیل کرده و سن بالاها همه خوشبختن منم گفتم ما چندتا تو دوست و فامیل و آشنا دارم میبینم و از زبون خودشون میشنوم که خوشبخت نیستن
شمااول حرفو تحویل بگیر بعد بیا منو بخور
عزیزم من شرایط روحی الانتو تا حدی درک میکنم و حق میدم که ناراحت باشی و دلت پر باشه ولی تاپیکت کلا حس بدی به من داد یه لحظه فکر کردم الان که 20 سالمه اگه یه خواستگار خیلی خوب داشتم و با عقل و منطق هم خوب شناختمش بازم نمیشه زندگی خوبی داشت فقط بخاطر همین سن
میشه اینقدر کلی خرف نزنیم ممکنه نتیجه بدی تو زندگی خیلیا داشته باشه این حرفا
شما هی به در بگو دیوار بشنوه تا یه نفر تجربه نکنه نمیتونه بفهمه نمیتونه درک کنه که تو چی میگی باید تو زندگی شکست ها رو تجربه کنی تا درک کنی وگرنه هرچه قدرم بگی تو گوش کسی نمیره که اره اون اشتباه کرد من اشتباهشو تکرار نکنم بدتر تحریک میشه اون راه لعنتی رو بره شکست بخوره بعد حرف تو رو قبول کنه
