هرگز خودمو نمی بخشم تحمل دیدن ضجر کشیدن پسرمو ندارم

پسرم یک سالش بود که ناخواسته باردار شدم تا 4 ماه بعد بارداری بهش شیر دادم اما بعلت مشکلات من و اینکه تو بارداریم علیرغم مصرف ویتامینها و کلسیم باز شرایط خوبی نداشتم و کاهش وزن داشتم پزشک زنان وزایمانم بهم توصیه کرد که به هیچ وجه دیگه به پسر اولم شیر ندم از طرفی پسرم هم ظرف سه ماه گذشته فقط 100 گرم وزن گرفته بود برای همین پزشک خود پسرم هم گفت که دیگه بهتره شیرت رو بهش ندی الان یه هفته است که بهش شیر نمیدم اوایل همش می اومد یقه امو میگرفت دستشو میکرد تو یقه ام بهم با گریه و خنده ملتمسانه ازم شیر میخواست الان چند شبه سعی میکنه بهم التماس نکنه اما هر شب تا صبح بارها بلند میشه و گریه میکنه وقتی بغلش میکنم یا دستش ناخوداگاه به سینه ام میخوره یا صورتشو می چسبونه به صورتم چنان نفسهای عمیقی شبیه آه میکشه که انگار میخاد بگه چقدر عطش داره دیروز شیردوشم رو بردم کمی شیر بدوشم با شیشه بهش بدم مادرم گفت نکن اینکارو بچه دو هواء میشه تازه فرقش چیه شیرتو خودش نخوره بدوشی هم باز بدنت ضعیفتر میشه تحمل کن شب باز همه اون اتفاقها تکرار شد نفسهای عمیقش یا نمیدونم اون آه کشیدناش داره آتیشم میزنه نمیدونم تا کی طول میکشه دارم دیوونه میشم نمیدونم چکار کنم اون خیلی کوچیکه حقش نبود که از شیر من محروم بشه وقتی می بینم بچه های همسنش با چه ولعی از مادرشون شیر میخورند اما پسر کوچولوی من نمیتونه انگار بند بندوجودم ازهم باز میشه