من خودم شاغل بودم...کارم فرهنگیه تابستونا کلا درگیر ثبت نام و جذب دانش آموز ،زمستونم سال تحصیلی و دردسر کتاب و مربی و اداره آموزش وپرورش و بخشنامه های متعدد...از اون ور مشکلات خانوادگی که نگم بهتره...مشکلات بچه دارنشدنم و دکتر رفتنش رو داشتم..تابستونم قلبم مشکل پیدا کرد و امسال سرکار نرفتم استرس شغلم که خودم بالاسرش نیستم و چه اتفاقی ممکنه بیفته و مسئولش من هستم!!!طوری که گفتم کاش تعطیلش کرده بودم یعنی تو خونه هم با آرامش نمی تونستم استراحت کنم،جمعه ها شوهرم یا میگفت بریم خونه بابام یا مادربزرگش یا پیاده روی....با خواهرام اگه باهم بودیم تو خیابون می چرخیدیم و خرید می کردیم...اما قرنطینه باعث شد کارم تعطیل بشه ،بچه ها پیش پدر و مادرشون باشن!!اداره تعطیله و بخشنامه نمیده،استرسی برا ثبت نام سال جدید ندارم...بچه رو که فعلا با خیال راحت گذاشتم کنار و فکر این دکتر و اون دکتر نیستم..شوهرم نمیگه بیا بریم اینور و اونور ..اگه هم بگه من دلیلم برا نرفتن مجاازه...با خواهرام بیرون نمیریم که خسته بشیم وظهر با عجله ناهار درست کنیم!!!!
یه جوراییی قرار گرفتم..احساس می کنم دنیا از حرکت وایساده تا منم استراحت کنم و استرس عقب افتادن از دیگران رو ندارم!!!
