چرا بعضی بچه ها خیلی ب مامان بزرگا وابسته هستن ؟

وا 

چون هر چی ما میگیم نه مادربزرگشون میگه آره 

شايد چون بعضي وقتا مادر بزرگا وقت بيشتري براي بچه ميزارن نيازاي عاطفي و روحي بچه رو بيشتر پاسخ ميدن

هر‌کاری کنی بچه ها قابل پیش بینی نیستن مخصوصا اونا لی لی به لالاش بزارن دیگه واویلا

اگه زیاد ببینه وابسته میشه مخصوصا که مامان بزرگ ها بچه رو اصلا دعوا نمیکنن قشنگ یه بچه لوس تحویلت میدن ری... میشه به تربیت بچه😁😁😁😁

منم دوست ندارم وابسته شن بچه تر بود خیلی زیاد میومدن خونواده ی همسرم همش پیش بچم بودن با اینکه مادرشوهرم مهربون و خوبه ولی وابستگیرو دوس ندارم به شوهرم گفتم داره لوس میشه حرف شنوی نداره دیگه نمیدونم چجورگفته بود نمیان زیاد خودمم راحت نبودم ماهم که سالی دوبارمیریم

اگه تربیت به این باشه که قیدهمه روبایدزد شما سعیتوبکن تربیت شه اما مادربزرگا هم محبتشون عمیق بچه بااحساس بارمیاد

من ک پسرم ۴ماهشه تا خونواده شوهرمو میبینه عربده میکشه😐😂😂😂

چون تو تربیت بچه دخالت میکنن ما میگم قند نخور اخی داره بده 😐مادربزرگش میگیره یه قند میزاره دستش مامیگیم نوشابه بده مامان نق میزنه مادربزرگش نصف لیوان براش پرمیکنه🙄🙄🙄🙄بچه لوس و بی ادب میشه وشدیدا وابسته مادربزرگ همین کارارو سر بچم پیاده کرد اما بچم حتی بغلش نمیره چون دیر به دیر میبینتش اگه هرروز میدیدش قطعا وابستش میشد

مامان خودم دعوامیکنه کاربدی کنن ولی مادرشوهرم چون داتا مهربونم هست اصلا چیزی نمیگه تازه ماژیک میده روسرامیک بکشه میگه بزافضا بازباشه راحت نقاشی کنه..😐

منم ک هنوز بچه ندارم از این موضوع میترسم و دوس ندارم

آخه مادر شوهرم بچه های خواهرشوهرامو خیلی لوس بار آورده همشم میگه نوه هام ب من وابستن منو دوس دارن نمیخوان برن خونشون آخه من محبت میکنم یجوری میگه انگاری دختراش میرن خونه بچه هارو با طناب میبندن کتک میزنن از این حرفاش خوشم نمیاد

بچه خواهر من ۹ ماهشه خیلی به مامانم وابسته ست همینکه مامانم رو میبینه گریه میکنه تا بغلش کنه   

منم‌خیلی میترسم ازین قضیه😖

ضمن اینکه باردار هم هستم و طبقه بالای مادرشوهرم میشینیم خیلی نگرانم دخترم‌به دنیا اومد هی بخوان پسرمو ببرن پایین به اسم کمک مثلا.بعد عادت کنه بهشون دیگه‌نخواد بیاد بالا.وای وحشت دارم اصن ازش😣😣😣😣

من خودم ب مادر شوهر تویک ساختمون هستیم. از همون نوزادیش هی می بردن خونشون که من خیلی حساس بودم روی این قضیه و دوست نداشتم ببرنش چون احساس میکردم بچه از من دور میشه و اینکه چون من درگیره یه جور جو جدید بچه داری شده بودم و توی سختی افتاده بودم نمیتونستم با بچه اونجور که باید بازی کنم و ب کارامم نمیرسیدم چون تا میزاشتمش زمین گریه میکرد. هیچی وقتی اونا میبزدنش خونشون با نوزاد قشنگ بازی میکردن یعنی یکساعت بیشتر نمی موند چون گشنه میشد و مجبور میشدن بیارنش بدن به من. خلاصه هیچ کاری از دست من ساخته نبود چون شوهرم موافق با عقیده ی من نبود ک نوزاد رو نزاریم هی ببرنش. الان پسرم 2 سالشه و همچنان این موضوع ادامه داره ولی خب من دیگه بیخیال ِ همه چی شدم چون تلاشام فایده نداشت و یکمی هم طرزه فکرم راجب این موضوع عوض شده حتی ب صلاح بچه میبینم که بره و بیاد بخاطره خودش چون حال و هواش عوض میشه. و اینکه بیخیا اینم شدم ک از من حرف شنوی داشته باشه یا اونا. من فقط وظیفه م در قبال بچه رو با کمک خدا انجام میدم باقیش دیگه در آینده به خوده بچه مونده که حرف منو گوش بده یا اونا.