چکارکنیم حالمون بهتر شه

بدنبودبرای تنوع

یه داستانی هست که دوست خوب و عاقلم شهرزاد همیشه برای یه بنده خدایی تعریف می کنه که البته اگه به گوش سنگ رفت به گوش اون هم می ره، ولی بخونینش تا بفهمین چی دارم بهتون می گم، با حقوق برابر و قوانین منصفانه یا بدون اونها،‌ شما به نکته اخلاقی این داستان نیاز دارین. این داستان روابط انسانیه نه قوانین و حقوق اجتماعی:

یه روزی یه زنی می ره پیش یه دعانویس خیلی مجرب. دعانویسه می پرسه مشکلت چیه؟ زنه می گه شوهرم منو دوست نداره، یه دعایی بنویس که شوهرم عاشق من بشه و جز من به هیچ زن دیگه ای نگاه نکنه. دعانویسه می گه باشه، من بلدم همچین دعایی بنویسم، ولی برای نوشتنش یه چیزهایی لازم دارم که گیرآوردنش خیلی هم آسون نیست. زنه می گه تو هرچی می خوای بگو، من میارم. خلاصه دعانویسه یه لیست بلندبالا می نویسه از جیگر خارخاسک گرفته تا آب دماغ شتر انیزه، و از جمله سه تا دونه موی خرس و می ده دستش. زنه لیست رو می گیره و می ره. چند روز بعد میاد و یه بقچه می گذاره جلوی دعانویسه. می گه بیا این هم چیزهایی که خواسته بودی، همه رو آورده ام جز سه تا دونه موی خرس رو. با همین ها بنویس. دعانویسه می گه نه نمی شه، اتفاقا مهمترین چیزش همون سه تا دونه موی خرسه، تا نیاری فایده نداره. از زنه اصرار از دعانویسه انکار. بالاخره آخرش زنه بلند می شه می ره موی خرس بیاره. ماهها می گذره و از زنه خبری نمی شه و دعانویسه هم اصلا این مشتری رو فراموش می کنه. بعد از یکی دوسال، یه روز سروکله زنه پیدا می شه. میاد تو حجره دعانویسه و یه بسته می گذاره جلوش. دعانویسه می گه این چیه؟ می گه همون سه تا دونه موی خرسی که خواسته بودی تا یه دعا بنویسی که شوهرم عاشقم بشه. بنویس که دیگه تحمل ندارم و می خوام برم خونه ام. دعانویسه که خیلی تعجب کرده بوده ازش می پرسه تو این موهای خرس رو از کجا آوردی؟ زنه می گه والا از اون روز که گفتی الا و للا باید موی خرس باشه، پاشدم راه افتادم توی کوه و بیابون تا بالاخره یه روزی یه جایی یه خرسی رو دیدم. خرسه تا از دور منو دید غرید و دوید طرفم. من هم از ترسم فرار کردم. روز بعد دوباره رفتم دوباره از ده فرسخی دنبالم کرد. خلاصه اینقدر رفتم تا اینکه به دیدن من از دور عادت کرد و دیگه حمله نکرد. من هم هر روز رفتم اونجا. هر روز چند قدم به لونه خرسه نزدیک تر شدم، تا جایی که دیگه از بودن من ناراحت نمی شد و کاریم نداشت. کم کم دیگه تونستم تا دم لونه اش برم و یه زمانی اینقدر با من دوست شد که می خوابید و سرشو می گذاشت روی پام و اجازه می داد نوازشش کنم. من هم یه روز که داشتم نوازشش می کردم سه تا دونه از موهاشو آروم کندم و آوردم برای تو. دعانویسه یه نگاهی بهش می کنه، بسته رو می اندازه جلوش و می گه زنیکه منو مسخره کرده ای؟ تو همین کارهایی که با خرسه کردی اگه با شوهرت کرده بودی الان واست می مرد!



البته من خودم به این داستان اعتقادی ندارم

بعضی از زنهای ایرونی - اونهایی که توی دو تا پست اخیر دارم راجع بهشون صحبت می کنم - هم می خوان هنر زن بودن رو نداشته باشن، هم توی زندگی موفق باشن. محترمانه خدمتتون عرض کنم که نمی شه! فیلم ازدواج به سبک ایرانی رو دیدین؟ کارآکتر زن حاج آقا و مادر دختره یک زن کاملا سنتی و بسته بندی شده در چهارچوب جامعه مردسالاره، اما در همون فضا کاملا موفقه، چون هنر زن بودن رو داره. آنچنان قربون صدقه شوهره می ره و بهش می رسه که در عمل حاکم مغز و روح اون حاجی سنتی و مغرور و خشک مغزه. به این می گن هنر زن بودن. درسته که باید فرهنگ مردسالاری جاشو به فرهنگ برابری زن و مرد بده، درسته که قوانین باید از جانبداری از یه طرف دست بردارن، ولی قبل از اینکه همه اینها اتفاق بیفته که معمولا هم خیلی طول می کشه و به عمر بنده و شما قد نمی ده، ما باید هنر زن بودن رو داشته باشیم. همون چیزی که از ته دارقوزآباد سفلی تا ناف پاریس همیشه جواب می ده. بعضی ها نه حاضرن اون زن سنتی موفق باشن، نه همت اینو دارن که به خودشون تکونی بدن و بشن یه زن مدرن و برن برای حقوقشون بجنگن. ولی این وسط حق و حقوقشون رو هم می خوان. تنها چیزی که می مونه ابزار فشاریه به اسم مهریه که عین گیوتین همیشه بالای سر مرد باشه و جرئت نکنه خواسته زن رو برآورده نکنه. ولی برین یه سری به دادگاههای خانواده بزنین، آمار پرونده هایی که زن مهریه نجومی داشته رو دربیارین، می بینین که این مهریه به حرف عندالمطالبه، حتی عندالمتارکه هم از شکل � بر ذمه مرد�، معمولا به شکل � قابل لمس در جیب زن� تبدیل نمی شه! ما چون این وسط - بین زن سنتی و مدرن - گیر کرده ایم، به جای جمعی جنگیدن برای حقوقمون و بی نیاز شدن از این ابزارهای ناکارآمد جیگرخون کن، به فردی فکر کردن رو آورده ایم و فکر می کنیم با این روش آینده خودمون رو تضمین می کنیم، بقیه هم به خودشون مربوطه؛ که ای کاش حداقل این روش فردی جواب می داد. فکر کردین مهریه نقد کردن خیلی راحته؟ باید همه فامیل و دوست آشنا رو از کار و زندگی بندازین که برن جاسوسی کنن و مرد رو تعقیب کنن و از دارایی اش باخبر بشن و برین سند مدرک برای دادگاه ببرین، هزار بار براش احضاریه بفرستین، آیا بیاد، آیا نیاد. بعد تازه بیاد قسط ببنده، یارو ماهی ده میلیون درآمد هم که داشته باشه توی فیش حقوقی اش همیشه یه رقم حدود صد تومن دویست تومن رد می کنه، بعد دادگاه یه درصدی از این درآمد رو ماهانه می ده به شما. ماهی ده بیست هزارتومن. چندسال طول می کشه هزارتا سکه رو نقد کنین؟ و آیا به جنگ اعصاب و تحقیر و توهینش می ارزه این ماهی ده تومن؟ واقعا به دردی هم می خوره؟ یارو هم تا عمر داره به ریشتون می خنده! خوش باشین که مهریه دهن پرکنتون رو دارین می گیرین.



صرفا جها اطلاع

این کتاب فقط به منظور موفقیت در ازدواج نوشته نشده است بلکه منظوری فراتر از آن دارم. من وانمود نمی کنم که برای هر مشکلی راه حلی دارم، بلکه عقیده دارم که واقعاً برای هر مشکلی راه حلی وجود دارد. یعنی هر زنی می تواند در عرض چند هفته کاری کنــد که شوهرش زبان به تحسین او بگشــاید، هــر زنی می تواند عشق را به زندگی اش برگرداند، دوباره با شوهرش ارتباط برقرار کند. موانع را از سر راه بردارد و شادمانی را به زندگی اش بازگرداند.
اگر از طریق خواندن این کتاب روابط شما با همسرتان بهتر شد و عشق را بیشتر از هر زمانی به زندگیتان آوردید، زحمات من در نوشتن این کتاب جبران شده است.
http://www.iiketab.com/ebook/1001163/e1001163.htm

! تا حالا دقت کردین وقتی حقیقت رو می دونین ، گوش دادن به دروغای طرف مقابل چقدر لذت بخشه ؟�

خشونت همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست.�
خشونت، تحقیر، آزار و گاهی یک نگاه است. نگاه مردی به یقه ی پایین آمده ی لباس زنی وقتی که دولا شده و چایی تعارف می کند. نگاه برادری است به خواهرش وقتی در مهمانی بلند خندیده. نگاهی که ما نمی بیینیم. که نمی دانیم ادامه اش وقتی چشم های ما در مجلس نیستند چیست. ترسی است که آرام آرام در طول زمان بر جان زن نشسته

خشونت بی کلام، بی تماس بدنی،�
مردی است که در را که باز می کند زن ناگهان مضطرب می شود، غمگین می شود. نمی داند چرا. در حضور مرد انگار کلافه باشد. انگار خودش نباشد. انگار بترسد که خوب نیست. که کم است. که باید لاغرتر باشد چاق تر باشد زیباتر باشد خوشحال تر باشد سنگین تر باشد سکسی تر باشد خانه دارتر باشد عاقل تر باشد.�
خشونت آن چیزی است که زن نیست و فکر میکند باید باشد. خشونت آن نقابی است که زن می زند به صورتش تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد.�
مرد می تواند زن را له کند بدون اینکه حتی لمس اش کند. بدون اینکه حتی بخواهد لهش کند. این ارث مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده�

خشونت، آزارو تحقیر�
امتداد همان "مادرش را فلان ها، عمه اش را بیسار" هایی است (باعرض پوزش) که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گوییم.�

خشونت، آزار و تحقیر�
همان "زن صفت" و "مثل زن گریه می کردی" هایی است که بچه های مان از خیلی کودکی یاد می گیرند.�

خشونت، آزار و تحقیر�
پله های بعدی نردبانی هستند که پله ی اولش "با فلانی و بیساری معاشرت نکن" چون...�
.�
"فلان لباس را نپوش" چون ... است.�
چون هایی که اسم شان می شود "عشق". عشق هایی که می شوند ابزار کنترل. که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس، بی قدرت، غمگین، تحقیر شده، ترسان، وابسته، تهدید به ترک شده و شاید کتک خورده که فکر می کنند همه ی زخم هایشان از عشق است. که مرد عاشق ، زخم می زند و زخم بالاخره خوب می شود.�

خشونت زنی است که زیر نفس های آغشته به بوی الکل مردش ، تظاهر به لذت می کند و فکر می کند قاعده ی بازی همین است. خشونت توجیه آزار روحی، کلامی، جسمی و جنسی مردی است که مست است. مستی انگار عذر موجهی باشد برای نا موجه ترین رفتارها.�

می دانید؟�
کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست. کبودی و زخم و شکستگی خوب می شوند. قدرت و شادابی و باور به خویشی که از زن در طول ماهها و سالها گرفته می شود گاهی هیچ وقت، هیچ وقت، ترمیم نمی شود�

خشونت دست سنگین پدری است که بر صورت دخترک 9 ساله اش بلند می شود اما هرگز فرود نمی آید.�

خشونت گردنکشی برادری است که نگاه پسرک معصوم همسایه را کور می کند و خواهر را نا امید می کند از عشق پاک و دیوار به دیوار همسایگی�

خشونت آروغ زدن های شوهر است به جای دستت درد نکند برای دستپخت عالی یک صبح تا ظهر حبس شدن در آَشپزخانه .�

خشونت قانون نا برابر حق قیومیت پدربزرگی است که در فقدان پدر ، صاحب بلامنازع نوه ی پسری اش می شود بی این که حضور مادر در جایی دیده شده باشد.�

خشونت حق ارثی است که پس از مرگ پدر به تو داده می شود، نیم آن چیزی که برادرت می گیرد و تازه منت بر سرت می گذارند که نان آور خانه ات دیگری است .�

خشونت خود ما زنانیم که تمامی اینها را می پذیریم بی هیچ اعتراضی و آن کسی را هم که در میان مان به اعتراض بلند می شود با القاب زن فلان و بهمان به سُخره می گیریم .�

"خشونت" خودِ خودمانیم!!!!!؛�

یه پسر بچه کلاس اولی به معلمش میگه:خانوم معلم من باید برم کلاس سوم معلمش با تعجب میپرسه برای چی؟اونم میگه:آخه خواهر من کلاس سومه اما من از اون بیشتر میدونم و باهوش ترم توی زنگ تفریح معلمه به مدیر مدرسه موضوع رو میگه اونم خوشش میاد میگه بچه روبیار تو دفتر من چند تا تست ازش بگیریم ببینیم چی میگه معلمه زنگ بعد پسره رو میبره تو دفتر بعد خانوم مدیره شروع میکنه به سوال کردن خب پسرم بگو ببینم سه سه تا چند تا میشه اونم میگه نه تادوباره میپرسه نه هشت تا چند تا میشه اونم میگه هفتادو دو تاهمینجوری سوال میکنه و پسره همه رو جواب میده دیگه کف میکنه به معلمش میگه به نظر من این میتونه بره کلاس سوم خانوم معلم هم میگه بزار حالا چند تا من سوال کنم میگه پسرم اون چیه که گاو چهار تا داره اما من دو تا دارم؟مدیره ابروهاشو بالا میندازه که پسره جواب میده:پادوباره خانوم معلمه میپرسه:پسرم اون چیه که تو توی شلوارت داری اما من تو شلوارم ندارم مدیره دهنش از تعجب باز میشه که پسره جواب میده:جیب دوباره خانوم معلمه سوال میکنه:اون چه کاریه که مردها ایستاده انجام میدن اما زن ها نشسته و سگ ها روی سه پاتا مدیره بیاد حرف بیاره وسط پسره جواب میده :دست دادن باز معلمه سوال میکنه :بگو ببینم اون چیه که وفتی میره تو سفت و قرمزه اما وفتی میاد بیرون شل وچسبناک مدیره با دهان باز از جاش بلند میشه که بگه این چه سوالیه که پسره میگه:آدامس بادکنکی دیگه مدیره طاقت نمیاره میگه بسه دیگه این بچه رو بزارید کلاس پنجم من خودم همه سوالهای شما رو غلط جواب دادم