عزيزم
٧ روز اول رو تهران موندم بعد اومدم خونه مامانم
من تقريبا همش استراحت بودم اما نه مطلق ميشستم دور ميزدم تو خونه ، حياط داره خونه مامانم ميرفتم حياط دم در خونمون اما كاري نميكردم ، نماز هم همش نشسته خوندم هنوزم ميخونم سجده هم در حالت نشسته ميرم
تغذيه هم مثل هميشه
علايم از روز ٨/٩ سينه هام گز گز ميكرد تا ميخواستم بلند شم سينه هام سفت ميشد
بعد از اونم چون حوصلم سر رفته بود ظرف ميشستم يكم كمك مامانم ميخواستم بكنم يا اينكه قرآنم رو ك ميخوندم احساس تنگي نفس ميكردم
از روز ١٣/١٤ هم كمرم درد ميكرد مثل اينكه زياد نشسته باشم
هنوزم اين كمر درد هست كم و بيش
و اينكه تا ب امروز هر از گاهي تخمدانم تير ميكشه
ك ان شاءالله نشانه ي بدي نباشه
سر پسرم هيچ علايمي نداشتم
ان شاءالله شما با بتاي تپلت مامان بعدي هستي ❤️
خانما افسردگی خیلی خیلی شدید گرفتم نمیدونم باید چیکار کنم
باور کنید خیلی به خودکشی فکر میکنم اصلا نمیخوام این زجر و انتظار رو تحمل کنم
احساس میکنم یکی پاشو گذاشته رو گلوم احساس خفگی میکنم نمیتونم با کسی حرف بزنم حتی با شوهرم حرف های روزمره نمیتونم بزنم اصلا حوصله کارهای خونه رو ندارم خسته ام از ازمایش و انتظار و...
دلم میخواد طلاق بگیرم شاید مجردی بی بچه بودن بیشتر بهم ارامش بده تا این خونه سرد و سوت و کور که انگار خاک مرده پخش کردن توش
امروز کلاس ورزش رفتم باور کنید دستهامو به زور میتونستم تکون بدم
عزیزم من بهارم . منظورت اگه منم . سه روز اول استراحت داشتم . نشاسته خوردم . توالت فرنگی استفاده کردم . استرس نداشتم . سوپ پای مرغ و بوقلمون هم خوبه البته دومی گرمه زیاد نباید بخوری . ولی هر دو چسبندگی دارن و برای لانه گزینی خوبه
علائم هم زیاد نداشتم حتی تا روز آزمایش چند بار لکه بینی و علائم پریود داشتم .
عزيزم اين حرفها چيه
همه چى زندگى كه بچه نيست منم مثل شما منتظرم و خيلى وقتها به عدالت تو زندگى شك مى كنم كه چرا بايد خيلى ها بى دردسر بچه دار بشن و ماها به سختى
اما وقتى به همسرم فكر مى كنم كه چه قدر دوستم داره و براى آسايش زندگيمون همه جوره تلاش مى كنه به خودم مى گم مهم اونه نه بچه
نهايت تلاشمو مى كنم تا نتيجه بگيرم اما اگه نشد قبول مى كنم شايد قسمتم اينه حداقل غصه نمى خورم كه براش تلاش نكردم
بارها با خودم فكر كردم كه اگه روزى برسه كه حتى قسمت نباشه مادر بشم چه مى كنم
بعدش با اطمينان ١٠٠٪ به خودم مى گم مشخصه زندگى با همسر مهربون و خوبم بدون بچه
نمى دونم اين مشكل برات چه قدر بزرگه اما بدون اين آخر راه نيست
زمانى به حرفم مى رسى كه خداى ناكرده مثل من درد بزرگترى رو با تمام وجود حس كرده باشى و اونم مريضى لاعلاج يكى از عزيزانت باشه
به جاى اين حرفها قوى باش خودتو بيشتر از اينا دوست داشته باش
چه بسا خيلى ها با داشتن بچه آرزوى بودن در شرايط تورو ممكنه داشته باشن
منم الان خيلى تو شرايط سختى هستم
اما اميدمو از دست نمى دم با وجود دوبار انتقال ناموفق
چون ايمان دارم تو اين راهى كه شروع كردم پايان شيرينى رو تجربه مى كنم
تو هم شك نداشته باش عزيزم باور داشته باش كه تو هم به زودى زود مادر مى شى
برات دعا مى كنم كه دلت آروم باشه🙏🏼💕
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
55 ثانیه پیش
56 ثانیه پیش
56 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز