عزیزم حرفاتو کاملا قبول دارم....
اما کاش نگاه و نظر دیگران نتونه دردمون رو سنگین تر کنه....
منظورم اینه که کاش همچین قدرتی داشتیم که مستقل از اطرافمون احساسمون رو بروز بدیم....
میدونم برا ماها خیلی سخته به این مرحله رسیدن....
چون ماها اینطوری بزرگ شدیم....
اما لااقل سعی کنیم بچه هامون برا خودشون زندگی کنن....
پس کمی تمرین کنیم برای داشتن بچه های شادتر و سرزنده تر و عاشق زندگی....
همونطور که قرار نیست دیگران در مورد برنامه های زندگیمون بدونن....
در کنارش اگه زمین خوردنمون یا شادیمون رو دیدن نباید این دیدنشون تاثیری تو انذازه شادیا و غممون داشته باشه....
اینو خودمون تمرین کنیم و به بچه هامونم یاد بدیم.....