منم بچه اولم دقیقا همین احساس رو داشتم ولی الان با سه تا بچه می بینم ارزش داره هر چی هم زحمت داشته باشی بچه شیرینی هم داره
من چی بگم با یه دختر ۷ساله مدرسه ای...
و دو تا دوقلو ها ی دو سال ....
و یه شوهر بد قلق و بد خوراک و عصبی...
بعضی موقع ها حسرت به دل مبمونم فقد چن ساعت واسع خودم باشم مادرا مثله دستگاهی میمونن ک ۲۴ساعته در حال فعالیته بخدا شب ساعت ۱۲میخوابم این وسطا چند بار باید پاشم برا پسرم شیر درست کنم تا میام چش روهم بزار شده ۷صبح باید دخترمو بفرستم مدرسه به پسرم صبونه بدم بعد برای ناهار ی فکری بکنم بعد درسو مشقو دخترمو راست و ریست کنم دستی به سرو روی خونه بکشم عصرونه بخورن بعد ظرفای اینو نشسته فکر شام باشم.حالا شوهرم اخرش بگه کاری تو خونه نمیکنی ک خانه داری ینی عشق و حال😐
خیلی سخته منم درک نمیکنم چرا بچه اوردم اونم دوتا
حالا ۲۶ روزشه هنوز موقع دسشویی رفتنت پشت در هوار و واویلا راه ننداخته و لجبازیای دو سالگیش مونده اینکه بخاطرش خیلی مهمونیا و جشنا نتونی بری بخاطر تب و واکسن واسهال چندین شب مجبور شی بالا سرش بیدار بمونی پس خودتو قوی کن با همه این کارای دخترم بازم من متاهلی و استقلال خونه خودمو به اسایش و راحتی مجردی ترجیح میدم
خب شما اول باید تحقیق میکردی این سختیا رو میفهمیدی بعد بچه دار میشدی
