من تو ۳۲ سالگی مادرم و ۴۳ سالگی پدرم به دنیا اومدم...
وقتی کلاس اول بودم همیشه فکر می کردم مامان و بابام پیرن و همیشه حسرت مامانای جوون دوستام که به خودشون میرسیدن رو می خوردم.... اما بزرگ تر که شدم مامانم رو شناختم خوبی هاشو شناختم فهمیدم بزرگ ترین نعمت زندگیمه...اما اونایی که مامانای جوون داشتن اکثرا جدا شدن...البته الانم که نزدیک به ۳۰ هستم این استرس رو دارم پدر و مادر از دنیا برن که ایشالله عمرم رو عمرشون ...اینکه تو عروسیم نباشن و ....
اگه دیر بچه میارید شاید تجربه های من به دردتون بخوره
خواهش میکنم هرکس پیاممو دید بیاد تاپیک اخرم
پدرو مادرای ماهم که قبلا تعداد بچه زیاد بود خیلیا تو سن بالایِ پدر و مادرشون به دنیا اومدن
اره واقعا هیچی تو این دنیا قطعی نیست پدر مادر سن بالا بده جوون خوبه هیچیییی صد در صد نیست .خدا پدرو مادرتو حفظ کنه انشالا
این ترس از دست دادن پدر و مادر رو فکر کنم خیلیا دارن...منی که با مادرم ۱۷ سال تفاوت سن دارم هم همین ترس رو داشتم و دارم...چون خدای نکرده مرگ به سن نیست.
انشالله هزاران سال سایشون بالای سرت باشن خوشبخت بشی
خداحفظشون کنه
واقعا ۳۲ سال سنی نیست که برای بچه‌دار شدن بالا باشه
من ۳۵ سالم وبرا دومی دو دل ۵۰ درصد مالی و ۵۰ درصد این افکار فردا بره مدرسه و من پیر نباشم
ی دوست داشتم خواهرشو مادرش معرفی کرده بود و مادرشو میگفت مادربزرگمه یادمه ی بار اینو جلوی ما گفت مادرش خیلی ناراحت شد
فقط تو تین سایت من دیدم ، هی میگن مامان پیر ، بد.
والله من پیر از همه ی مادرای، بچه های کلاس دخترم اکتیو ترم. خیلی به درس دخترم توجه میکنم و ....
من بنظرم مهم تر از سن روحیس
اره عزیزم من خودم نزدیک به ۳۰ هستم مجرد میدونید چیه الات اصلان دغه دغه ظاهر نیست به نظرم طول عمره که بتونیم باشیم حداقل بچه رو دانشگاه شو ببینیم، سر کار رفتن، ازدواج و بچه دار شدنش.... بعد این دنیا رو ترک کنیم
