من تا به این سن که رسیدم یه چیزیو خووووب فهمیدم...اونم اینه که ۹۹ درصد آدمایی که از من عصبانی ان از خودم عصبانی نیستن که...از اینکه به اون مقداری که اونا ازم توقع دارن "توی زندگیم زجر نمیکشم"عصبانی ان...که چرا یه جایی یه شکستی میخورم ولی تا ساااال ها افسرده نیستم و حالت طبیعی و نرمال زندگیمو حتی بهتر از قبلش ادامه میدم و هر رووووز پیشرفت میکنم و درجا نمیزنم و موفق تر میشم ...چرا آدمای حمایت گری دارم که برای رسیدن به اهدافم حمایتم میکنن...که چرا رفیقایی که من دارم دور و برم رو اونا ندارن!چرا دارم رویای دود شده و رفته به هوای اونا رو من زندگی میکنم ...اونا از من عصبانی نیستن!اونا از اینکه من رویای اونا رو زندگی میکنم عصبانی ان...از اینکه من همچناااان ادامه میدم و ادامه دادن من باعث میشه بفهمن خودشون چقدر ضعیف و بدبختن...ازت خوششون نمیاد ولی اون قدر تایم دارن تا بشینن تمام کارایی که میکنی رو تماشا کنن🤭