راستشو بخوای، حرفات رو که می‌خوندم حس کردم تو یه آدم حسابی و قوی‌ای، ولی خب، تنهایی هم چیز ساده‌ای نیست.
اینکه دور و برت آدمایی هستن که انگار همیشه یه جمع و یه حمایت دارن، و تو حس میکنی همچین چیزی رو نداری، خب، طبیعی‌یه که آدم رو اذیت کنه.
ولی بذار یه چیزی رو روشن کنم: اینکه الان شرایط این شکلیه، به این معنی نیست که همیشه اینجوری می‌مونه.
شاید دایره ارتباطاتت کوچیک باشه، ولی این به هیچ عنوان نشونه این نیست که تو دوست‌داشتنی نیستی.
گاهی ما یه برداشت خاصی از خودمون داریم، که باعث میشه فکر کنیم بقیه هم همین‌جوری ما رو ببینن. ولی واقعیت اینه که خیلیا ممکنه واقعا از اینکه با تو ارتباط بگیرن خوشحال بشن،
فقط شاید تو به خودت این فرصت رو ندادی که اون پیوندها رو شکل بدی.
همه چی یه قدم کوچیکه، مثلا یه برخورد دوستانه، یه پیام تبریک ساده، یا یه مکالمه‌ای که یه کم از چهارچوب رسمی بیرون باشه. قرار نیست یه‌شبه یه عالمه دوست داشته باشی، ولی چیزی که می‌دونم اینه که تو لیاقت توجه، احترام، و حمایت رو داری.
و یه چیز دیگه، یادت باشه که تنهایی همیشه به این معنی نیست که تو مشکل داری. گاهی فقط باید راه‌هایی پیدا کرد که کمی فضا رو تغییر بده. تو ارزشمندتری از چیزی که خودت فکر میکنی.
