برمی گردم به عقب نگاه می کنم و می بینم که چقدر قوی بوده ام تا امروز و چقدر حق دارم خسته باشم و چقدر حق دارم دلم شانه ای برای تکیه دادن بخواهد و چقدر حق دارم مدتی از همه چیز و همه کس فاصله بگیرم تا شاید کمی حالم خوب شود.
بر می گردم به عقب نگاه می کنم متعجب می شوم که این مسیرِ سختِ سنگلاخِ ناهموار را من بوده ام که با گام هایِ کوچک و طاقتِ تمام شده ام پیموده ام و این من بوده ام که تمامِ مصیبت های راه را تاب آورده و با تمام مشکلات جنگیده ام!
به عقب نگاه می کنم و خودم را می بینم که در مسیری تاریک و سرد زانو زده،با دستان لرزانش اشک های خودش را پاک می کند،زخم های خودش را می بندد،به خودش دلداری می دهد،نفس عمیقی می کشد و دوباره بلند
می شود و با تمامِ درد و خستگی اش ادامه می دهد
و همچنان امید دارد.خودم را می بینم که خودش برای آرزوهایِ خودش آستین بالا زده و خودش، خودش را در آغوش می کشد و خودش،حفره های خالیِ جهانش را پر می کند. به عقب نگاه می کنم و به خودِ خسته اما جسور و ادامه دهنده ای که می بینم افتخار می کنم و دلم
میخواهد در نهایت بی پناهی در آغوشش بگیرم و بگویم:
به قدر کفایت تلاش کرده ای و به قدر کفایت جنگیده حتی تلاش های محکوم به شکستی که داشتی هم
ستودنی ست!
به خودم و به زخم ها و شکستگی های ترمیم شده ی وجودم نگاه می کنم و سرم را بالا می گیرم که خوب یا بد، کم یا زیاد و به هر نقطه ای که رسیده ام از تلاش هایِ خودم بوده و همراهیِ پروردگاری که پدرانه هوایِ منی که در تاریک ترین لحظات جهانم رویِ حضورش حساب
کرده ام را داشته و برایم به غیر ممکن ترین صورت هایِ
ممکن نور فرستاده.
به عقب نگاه می کنم و به خودم لبخند می زنم و زیر لب می گویم:بجنگ جنگجویِ من، بجنگ و دست از تلاش برای بهبود برندار که تو لایق بهترین های جهانی ...
بجنگ و فراموش نکن که تو در حالِ تلاش، از همیشه دوست داشتنی تری ، حتی اگر خسته ، تکیده و غمگین باشی...
✍️به قلم نرگس صرافیان