نمیدونم چرا ولی این یکی از انگیزه هامه واسه قبول شدن
من سالها از سن کم درگیر میگرن بودم هیچ دکتری نتونست حال منو خوب کنه یا داروهایی که بهم میدادن بشدت برام آسیب زننده بود و کلی ضربه خوردم از همونها
و همه این سالها درگیر کنکورم بودم و شب و روزم سیاه بود
سال گذشته با دکتر الآنم آشنا شدم و میتونم بگم دستش شفا بود برای من
بعد از سالها منو از اون درد شدید نجات داد
و از همون روز اول هم داستان زندگی منو فهمید
متخصص مغز و اعصاب بودن ایشون ولی برای من از هزار تا تراپیست بهتر بود و هست
حس میکردم خواهرشم حس میکردم دخترشم نمیدونم چجوری بگم
وقتی وارد اتاقش میشدم بدون هیچ چشم داشتی با من دقیقه ها حرف میزد منو آروم میکرد درصورتی که هیچ وظیفه ای نداشت در این قبال و مریض پشت در داشت و می‌تونست پول بیشتری دربیاره
حتی گاها پیش میومد بقیه اعتراض میکردن چون تایم ویزیت من معمولا ربع ساعتی طول می‌کشید یا برای بوتاکس حدود ۴۵ دقیقه ولی قاطع به منشیش می‌گفت من پزشکم و تایم ویزیت مریضامو خودم طبق صلاحدیدم تعیین میکنم تا زمانی که خودم نگفتم و ویزیتم با خانم فلانی تموم نشده کسی حق نداره بیاد داخل و کسیم نمی‌خواد پولشونو بدین برن
یکی از تاثیرگذارترین ترین آدمهای زندگی من این آقای دکتره و بدون هیچ نسبتی برادری رو در حقم تموم کرد واقعا
دائم توی این یکسال نگران حال من و شرایط روحی و جسمیم بودن و با حرفاشون بهم امید و انگیزه میدادن
نمیدونم چرا الان به ذهنم رسید شاید چون یهو تایم داروهای دکترم رسید و یاد محبتاشون افتادم ، می‌خوام امسال یا هرسالی که قبول شدم و به رشته ای که خواستم رسیدم علاوه بر تشکر یه سبد گل واسشون هدیه ببرم
بنظرتون خوبه یا یه چیز دیگه بگیرم ؟
