با بابام یکم مشکل داشتیم اما خیلی وقته حتی باهم صحبت نمی‌کنیم
ولی من سوالم همیشه همینه که چرا من تو یک شب اینطوری شدم
من دوباره اومدم تهران که آزمون بدم برای یک مدرسه عالی اما به اون حال افتادم
حتی نتونستم برم سر جلسه آزمون و یه مدرسه عادی ثبت نام کردم و یه انتخاب رشته اشتباه کردم
بعد چند ماه که از جام بلند شدم درسام رو بخونم دیدم خیچ تمرکزی ندارم بعد گفتن نقص توجه هست
آخه کدوم آدمی یه شبه نقص توجه می‌گیره
راستش از این کلمه تلقین متنفرم
تلقین توجیه دردهای من نیست و نبوده
رایمن اگر دردم تلقین بود که همون موقع این شکلی میشدم
من جایی به این جال افتادم که با هزار امید اومدم آزمون ورودی یک مدرسه عالی رو شرکت کنم
روزی که با هزار ذوق رفته بودم برای پیش ثبت نام مدیر گفت اینجا بچه ها همه وضعشون خوبه مطمئنی میتونی با این شرایط کنار بیای
انقدر روحیه داشتم که گفتم مطمئنم من قراره زندگیم رو بسازم
من وقتی به اون حال دچار شدم و در به در شده بودم مامانم غر میزد میگفتم درست میشه مامان نزن این حرفا رو
به دکترا میگفتم من نمیترسم که برام چه تشخیصی بدین من فقط میخوام بفهمم چمه که خوب بشم
اما الان از این روحیه هیچی نمونده هیچی
تمام مشکلاتم به کنار کاش نقص توجه نداشتم کاش انقدر مشکلاتم رو درس خوندنم تأثیر نداشت
یعنی نتونستی وارد اون مدرسه بشی
یا شدی و وسطهاش ادامه ندادی خودت
یا بخاطر جابجایی از شهری به شهر دیگ ، ادامه ندادی
یادت میاد از کی دستت روی موضوعات رفته رفته کم شد ؟ اتفاق خاصی بود ؟ دعوایی ، جدایی عاطفی ، خدای نکرده فوت عزیزی ، برشکستگی مالی ؟
