الآن که دارم مینویسم بغض کردم.
پدر من یه بدن قوی و ورزشکاری نداره، پولدار نیست ولی با وجود این، همیشه از نظر من قوی ترین مرد دنیاست. چون خودش تنهایی همیشه بار همه چیز رو به دوش میکشه و زندگی رو میسازه. شرمنده ام که نمیتونم کمکش کنم.
مادرم روانشناس نیست ولی روان بچه هاشو بهتر از هرکس دیگه ای میتونه درمان کنه. امامزاده نیست ولی اگه برامون دعا کنه، حتما دعاش مستجاب میشه. دانشگاه نرفته ولی همیشه یه حامی منطقیه.
من نه انقدر قشنگم نه باهوش. نه از اون بچه هام که باعث افتخار پدر و مادرم باشم. نه آورده ای براشون داشتم. نه مثل بقیه براشون نوه آوردم...
ولی همیشه باهام خوب برخورد کردن.
عشق همین چیزای ساده اس که 99 درصد ما تجربه کردیم و همچنان تجربه میکنیم ولی متوجهش نیستیم.
قهرمان فقط برای داستان ها نیست. قهرمان ها توی زندگی تک تک ما هستن. کنار ما زندگی میکنن.
