از این‌تلفنایی که شماره گیر انگشتی دارن داشته باشم سیمشم‌بلند باشه بشینم کنار میز تلفن شماره دوستامو بگیرم، با هر کدوم نیم ساعت چهل دقیقه حرف بزنم گوشی دستمو بگیرم برم اینور اتاق اونور اتاق از پنجره منظره قشنگ بیرونو نگاه کنم و همینجور تلفنی حرف بزنمو از تنهایی دربیام
متاسفانه نه خونه ای هست نه رفیق شفیقی
نه همراه یاری
چقد تنهایی بده
دیگه حالم از گوشی لمسی و اینستا و سرچ و گشت و گذار بی مورد بهم میخوره
