دوستان راستش من به کاراته خیلی علاقه دارم قبل از همه چی بگم من ۱۶ سالمه خیلی رو اینده نگرانم واقعا بیشتر شبا گریه میکنم من وقتی بچه بودم میرفتم کاراته تا قبل از کرونا بعد که کرونا اومد ولش کردم بعد دوباره رفتم نینجا وقتی نینجا رفتم دلم خیلی واسه کاراته تنگ شده بود
رفتم کاراته ولی سبکم ازاد بود تغییرش دادم اومدم کنترلی این لطف خدا بود بنا به دلایلی
اومدم کاراته کنترلی تموم افکارم . ذهنم شد برای اینکه برم تیم ملی ولی چون سبکمو عوض کرده بودم از صفر شروع کردم
تو کاراته هم مهارت دارم یادگیریمم خیلی خوبه
تا اینکه لگنم تو باشگاه کشیده شد دکتر گفت ۳ ماه باشگاه نرم من حتی با اقایون هم کار میکردم یه مدت حرفه ای
بعد که اومدم دهم رشتمم انسانیه همش باید بخونم واقعا تایم کم میارم ولی من از بچگی به معلمی هم علاقه زیادی داشتم خیلی زیاد به طوری که خودم با خودم تو تنهایی ها معلم بازی میکردم
وقتی که اومدم انسانی دیدم نمیتونم حرفه ای کاراتمو ادامه بدم چون اگه من هر روز برم باشگاه با خانوم ها و اقایون درسامو نمیرسونم برا منی که ارزوی هردوشون رو داشتم
ولی خب مدتیه نظرم تغییر کرده اگه بخوام برم تیم ملی یا باید درسمو ول کنم یا تیم ملی نرم بشم مربی
دلم بیشتر برا خانوادم میسوزه حس میکنم از من خیلی انتظارات بیشتری دارن چون برام خرج میکنن همیشه فک میکنم اگه من نرسم چجوری توی روی خانوادم نگاه کنم😭
نمیدونم چکار کنم خیلی گیج شدم
جدیدا به نویسندگی هم علاقه ی شدیدی پیدا کردم
تروخدا راهنماییم کنید
نمیدونم دیگه خسته شدم😭😭
