به دنیا میای کودکی رو میگذرونی بعد بحران نوجوانی رو میگذرونی کم کم مجبوری خودتو با بقیه افراد جامعه سازگار کنی ، بعدش باید بری آنقدر کار کنی تا پیر بشی ، اصلا متوجه نمیشی که زندگی چطور بود؟ پیری هم که دغدغه مریضی و درد رو داری تازه اگه تونسته باشی به اندازه کافی پول برای رفاه داشته باشی وگرنه که دغدغه بی پولی هم همیشه باهات هست..
هرچیزی که یه زمانی بهت انرژی میداد ممکنه واست تکراری بشه ، کم کم زندگی فقط یک روزمرگی تکراری میشه برای رسیدن به مرگ
