منم بچه بودم
این موضوع رو هم اولین بار برادر بزرگترم فهمید
واقعا تا چن سال روانمون نابود شد
نمیگم بابام قبلش مهربون بود
ولی به تلخی بعدش هم نبود
چه دعواهایی که نشد،چه فرار کردنایی که کتک نخوریم داخل دعوا
آخرش چیشد؟هیچی....
اگه اون تایم عقل الانمو داشتم حتی اگه همو میکشتن هم بیرون نمیومدم از اتاقم
یروزی به حرفام میرسی
اصلا فرصتی برای بروز ترس و احساساتم نداشتم
همش مراقب داداشم بودم که اون آسیب نبینه
تا صدای بحث میومد از خواب میپریدم میدوییدم تو اتاق داداشم گوشاشو میگرفتم بغلش میکردم خودمو مسئول میدونستم در قبال برادر کوچیکترم
منم عین شرایط تورو داشتم ولی بجای فامیل زنه همسایمون بود بابام چندین بار با زنای مختلف اینکارو کرد و زندگیمونو جهنم کرد بهمون جتی پپل نمیداد مامانم اینقد زجه میزد جلوی چشمم داشت تلف میشد اون میرفت مسافرت با زنا
مامانم با استرس شبا میومد عکساشونو نشونم میداد دستاش میلرزید زجه میزد خودزنی میکرد
من یادم نمیره که چجوری عذاب کشیدیم
اما الان باهم خوبن بابام سر به راه شده منم دارم ازدواج میکنم
ولی ترسی که تو وجودم رفته از خیانت غیرقابل توصسفه
الهی دورت بگردم عزیزم
یکی از اشتباهات مامانای ما این بود که نمیدونستن بچه درکی از اینکه دعوا ها تموم شدنیه و مامان ممکنه خیانتو ببخشه نداشتن
درکی از اینکه بچه نباید وسط دعوای مامان بابا باشه نداشتن
الان خودشون خوشحالن و آروم و ما به هم ریخته ایم که چرا همه عادی شدین؟ چرا گذشتین؟ اگه قرار بود بگذرین پس چرا اون بلاها رو سر ما آوردین؟
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز