من با یه دوستی صحبت می کردم
طرز فکرم رو راجب یه موضوعی بیان کردم
و واکنشی که ایشون داد باعث شد من به صحت دیدگاهی که دارم به شک بیفتم
واسه همین نیاز دارم
اینجا بنویسم
و نطر بخوام
و بگم که تاپیک قبلی این کار رو کردم و تاپیکم نیومد واسه همین تو کامنتا میذارم
گفتی لایک کن
گفتم که آدمی که تو شرایط سختی از لحاظ اقتصادی هست و
جوری که از پس نیاز های اولیش برنیاد (خوراک)
برای تامین خوراکش دغدغه زیادی داشته باشه
نسبت به آدمی که( زندگی راحت تری داره و تقریبا نیاز های اولیش برطرف شده)
خیلی کمتر به سمت کتاب خوندن
و پیدا کردن فرهنگ بهتری و دین بهتری برای خودش میره
( ببیند من دارم دوتا جمعیت رو با هم مقایسه می کنم
ونسبت میگیرم
پس صددرصد مثال نقض وجود داره)
(منظورم هم از شرایط اقتصادی سخت
چیزی نیست که الان خیلی از مردم ایران درگیرش هستن بلکه
منظورم فقر مطلق هست)
ولی اگر همین آدم شرایط اقتصادی بهتری پیدا کنه
و از دغدغه شکم بیاد بیرون
صددرصد نسبت به گذشته خودش
بیتشر وقت برای کتاب خوندن و فرهنگش و سوادش میذاره
خیلی جالبه
امروز داشتم مطلب گوش میدادم
راجب یه مستند صحبت کرد
که در اون یک فیلمبردار میره پیش جامعه شکار ورز در آفریقا
وچند روز با اونا میگذرونه و به شکار میره
ومیاد از یکی از لیدر ها میپرسه که
مهم ترین دغدغت تو زندگی چیه
لیدر میگه ( گوشت)
فیلمبردار میپرسه (دیگه چی، بعدش چی)
لیدر میگه( بعدش هیچی، خوشحالم)
یعنی آنقدر این شخص دغدغه شکم تمام ذهنش رو اشغال کرده
واصلا به فراتر از اون نمیتونه فکر کنه و اصلا اولویتی نداره براش
و این برمیگرده به
در مورد هرم مازلو بخون.
آقای امیر علی نبویان
(مردم وقتی شرایط سخت میشه بیشتر نگاهشون به دست شاطره تا دست ناشر) و این خیلی تلخه ولی حقیقته
دقیقا درسته این موضوع یه حدیثه از امام علی فکر کنم
هروقت فقر اومد دین میره
خیر بستگی به آرمان اون فرد داره
هزم مازلو هم همینو میگه. تا وقتی انسان درگیر نیازهای اولیه باشه فرصت نمیکنه به اهداف والا و بزرگ فکر کنه
