#امام_محمد_باقر_علیه_السلام
ابر و باد و مه و خورشید خبر آوردند
در بهشتِ ابدی شیر و شکر آوردند
آسمان داده خبر؛ ماهِ رجب کرده حلول
گل تبسّم زده، بارانِ شعف کرده نزول
رحمتِ لم یزلی باز مقدّر شده است
نظرِ لطفِ خدا چند برابر شده است
سختی اش راحتیِ روزِ قیامت دارد
روزهٔ ماه رجب بسکه فضیلت دارد
سربه زیر آمده دارد چقدَر آرامش
آنکه دارد هوسِ ناب ترین آمرزش
سَحری؛ عادت به خوردنِ تربت دارد
ایمنی از عطش ِ روز قیامت دارد
وقتِ افطار؛ سرِ سفرهٔ در عرش ِ برین
بیمه کرده همهٔ عمرِ خودش را پس از این
فصلِ بیداری و لحظاتِ خوشِ اقرار است
ماهِ برگشتن و دل دادن و استغفار است
میشود کوهِ گناهان؛ همه تبدیل به کاه
میشود چند برابر حسنه در این ماه
تا زمینگیر شود نفْس؛ مهمّات بگیر
از خدا نیمهٔ شب رزق مناجات بگیر
با اذان توبه کن و لحظه به لحظه هرگاه
"یا من أرجوه" بخوان! سجده کن و خیر بخواه
امشب از عرش؛ به عشّاق پیاله دادند
دلِ ما را که به میخانه حواله دادند
پنجمین جنّتِ أعلی، نوهٔ خیرِ کثیر
اول ماه رجب آمده با ماهِ منیر
آرزویِ همه بوسیدنِ این قرآن است
خانهٔ حضرت سجاد(ع) پُر از مهمان است
پسری که پدرش درس ِ صحیفه دارد
باید از عالَم ِ "ذر" لوح و قلم بردارد
با محبّت شده بی واسطه بخشندهٔ علم
بی جهت نیست اگر هست شکافندهٔ علم
داده دل را به بیاناتِ خوش ِ حیدری اش
شبِ میلادش، هر کس شده پا-منبری اش
روح و جان و شب و روزش شده ارزانیِ علم
پدرش بانیِ سجاده و خود بانیِ علم
شد محمد(ع)! به خدا حضرتِ فرهیخته است
رحمت و علم و عمل را به هم آمیخته است
میرسد از نفَحاتِ نفَسَش صد شاعر
فقه و عرفان شده مشتاق به قالَ الباقر
گفته این را که بداند دلِ دائم گمراه
سببِ هر چه گرفتاری بنده ست؛ گناه*
سخت بیماری و محتاج به درمانش باش
دلِ بیچاره! بیا دست به دامانش باش!
* ما مِن نَکبَهٍ تُصِیبُ العَبدَ إلاّ بِذَنبٍ
هیچ گرفتاریای به بنده نمیرسد مگر به سبب گناه.
📚الکافی، ج۲، ص۲۶۹